“Wat heb jij toch met Purmerend? En waarom woon je er niet, als je zo van die stad houdt?” “Waarom beheert iemand die al 10 jaar niet meer in Purmerend woont twee grote Purmerendse facebookgroepen?” “Purmerend is net een soap.” Zomaar wat dingen die ik af en toe hoor, als ik het weer eens over mijn geliefde stad heb.
Terechte vragen. Met gevoelsmatige antwoorden. Na een omzwerving door diverse kleine dorpjes in de omgeving, woon ik nu sinds een paar jaar in Wijdewormer. Landelijk en klein. Tegen de stadsgrens van Purmerend aan.
Het is dinsdagmiddag in december. Na het broodje thuis maakt mijn kleutertje zich op om voor de tweede keer die dag naar school te gaan. “Dadie, ik wil op de step!”. “Dat is goed hoor, pak je step maar uit de schuur”. Hij stept trots met zijn nieuwe Sinterklaascadeautje naar school.
Op het schoolplein wordt hij aangesproken door een oudere jongen. Groep 4 of 5 gok ik. Ik ken hem verder totaal niet. “He, Alexander! Heb je een nieuwe step?”. “Ja, ik kan nu heeuuul hard!”. “Dadie, niet de step meenemen! Ik wil straks weer op de step terug”. “Ow dat geeft niet, dan neem ik hem weer mee als ik je straks kom halen. We hebben geen slot op de step”. “Dadie, er zijn hier geen boeven”.
Met een schuin oog kijk ik naar de fietsen die in de rekken staan. Inderdaad hebben alleen de grotere fietsen sloten. En van alle fietsen die er wel eentje hebben steken de sleutels in 80% van de gevallen gewoon uit het slot. Blijkbaar is de kans dat de kinderen de sleutels kwijtraken groter dan dat er hier een fiets gestolen wordt. “Je hebt gelijk kind. Er zijn hier geen boeven”.
De conciërge loopt naar buiten. Ze rammelt een ouderwetse koebel om aan te geven dat het tijd is om naar de lokalen te gaan. Ik glimlach. Het is en blijft een echte dorpsschool. De landelijkheid en de kleinschaligheid van Wijdewormer. Ik houd er van. Maar toch ben ik blij dat het zich zo dichtbij mijn geliefde Purmerend bevindt.
Purmerend. Ja, natuurlijk is het soms een puinbak. Uiteraard is het heel vreemd dat het vaarseizoen bijna is afgelopen en dat onze mooie nieuwe Purmerendse haven nog geen stroom en water heeft. Het politieke reces zorgt voor een bijna oorverdovende stilte op de social media.
Maar in welke gemeente stuur je de wethouders gewoon facebookberichtjes om zaken onder de aandacht te brengen? Welke gemeente heeft zo een actieve groep van betrokken inwoners? Sommigen betrokken op maatschappelijk-, cultureel- of omgevingsniveau. En nog vaker gewoon op persoonlijk niveau. Gewoon je buurtgenoten helpen. Ondersteunen. Ook op dat niveau is Purmerend een dorp.
De knuffeltjes van Opa. Ogen en oren project in de Weidevenne. De Weggeefhoek. Onze zwerfinator en zijn gigantische inzet voor een schoon Purmerend (of eigenlijk, bewustwording voor een schonere wereld). En de vele, vele andere initiatieven en individuen die Purmerend maken tot een prachtige stad.
En boven alles. Purmerend is prachtig. Althans als je durft te kijken.
Mijn Purmerend. Mooi Purmerend.
Eline
Kopfoto: Paul Tholen
Foto’s galerij: Elna Ketting, Michael Glastra, Eddie de Vries, Vincent Nijhof, Marjan Buijse, Edwin Voorbij