5 weken geleden stonden veel kleine Purmerendertjes in opperste staat van paraatheid. Een paar uur later zou HET moment van het jaar aangebroken zijn. Het begin van de zomervakantie.
Ik kan het gevoel wat dat moment mijzelf als kind gaf, nog zo oproepen. De bel die gaat. De schooldeuren die opengaan. De zon op mijn huid. En de eindeloze periode die voor me lag. Zes ongelofelijk lange weken van plezier maken, leuke dingen, kamperen, ronddobberen in opblaasbootjes, vriendinnetjes en zwemmen. Om jezelf na 2 weken te bedenken dat de vakantie nog lang niet voorbij is.
Sinds ik zelf mama ben kijk ik toch iets wat anders tegen de vakanties aan. Aan de ene kant had ik er heel veel zin in. Ook ik ging voor het eerst in jaren weer kamperen, alleen met mijn kleuter. De “lange” reis met een volgepakte auto naar de Ardennen. Voorgegaarde hamburgers bakken op een camping-barbecue. Struinen door bossen en beekjes. 100 keer van de glijbaan in het zwembad. En ook de rest van de periode zijn er meer dan genoeg leuke dingen te doen. Van de mooie nieuwe lagune bij Camperduin tot festivalletjes in het leeghwaterpark. We hebben ons niet verveeld en die 5 weken zijn omgevlogen.
Maar stiekum, heel stiekum, ben ik ook weer blij als de scholen over een week weer beginnen. Zes weken geen school betekent ook een hele hoop organisatie. Dingen die je normaal even snel alleen doet, regel je nu met je kind er bij. Het kost veel meer tijd. Even snel naar de supermarkt gaan om wat kleine boodschappen te halen is er niet bij. En entertainment gaat door.
Ook terwijl ik deze column schrijf word ik bestookt met vragen van mijn kleuter. Tijdens deze 4 alinea’s heb ik moeten kijken wie hem allemaal heeft aangevallen op een ipad spelletje. Had hij hulp nodig om een grote hoeveelheid auto’s van zijn kamer naar de bank te verplaatsen. Heb ik “dorpelingen-wereld” moeten schrijven op een minecraft-bordje. Heb ik de herhaaldelijke vraag om een koekje ingewilligd omdat ik eindelijk eens verder wil schrijven. Heb de planning van dit weekend moeten doornemen. En heb ik zijn paprika-plant water moeten geven omdat die dorst had. Om maar een klein deel te noemen.
Over een week kunnen wij als ouders onszelf verzuchten. Dan is het weekend. En gaat het leven daarna weer gewoon verder. Mijmerend over de zomer. Met een glimlach terugdenkend aan alle momenten dat onze kinderen hebben genoten. Maar dikke kans dat als mijn kind volgende week zondag om een normale tijd in bed ligt, ik in de tuin plof met een glas wijn en een kampvuurtje. Om met een grote glimlach te concluderen: We hebben het gehaald!
Eline
Kopfoto: Eline Ploch
