Een gezamenlijke column van Hata Mari (H) en Eline (E):
(E) Purmerend, de stad van de onbegrensde mogelijkheden. Daar waar de bestemmingsplannen ruimte bieden aan het ontwerpen van je eigen woning – als je het kunt betalen. Waar er bedrijfsruimten te over zijn – als je het kunt betalen. Daar waar je iedere dag uit eten kunt – als je het kunt betalen. Purmerend, genoeg ruimte voor een ieders Purmarican dream.
(H) Dromen zijn er genoeg in Purmerend. Onze stadsbestuurders kunnen er boeken vol over schrijven. Megalomane zoete dromen over het op de kaart zetten van Purmerend met een skyline waar je ‘u’ tegen zegt. Een Purmarican Dream die al in keiharde steen is omgezet. In het geval van Heel Europa zelfs torenhoog opgestapeld. Gebouwd op maatschappelijke palen, dat dan weer wel. Wat te denken van de Melkwegbrug? Spuuglelijk voor de één, wonderschoon voor de ander. Je haat het, of je vindt het prachtig. Ook al zo’n zoete Purmarican Dream die bewaarheid is geworden. Dat hele volksstammen Purmerenders er last van ondervinden omdat het kreng weer eens niet werkt, dat mag geen naam hebben. De keiharde facturen voor noodzakelijke reparaties, daar zwijgen we ook over. Want het ding tekent zo mooi af tegen de lucht, de skyline. Prachtige plaatjes levert dat op. En de brug staat zowaar in een lijst van mooiste fietsbruggen. Dat dan weer wel.
(E) Dromen is gratis. Dromen over een Utopia, waarin de straten onkruidvrij zijn. Waarin de vuilcontainers wekelijks geleegd worden. Een Utopia waarin de nieuwe haven gewoon stroom heeft. Waarin ieder monumentaal pand gerenoveerd wordt. Iedere boom waar herinneringen aan kleven behouden blijft. Waarin jouw zoon op zijn 19e gewoon een sociale huurwoning toegewezen krijgt. Waarin al het goede bij het oude blijft, en al het slechte gelijk wordt opgelost. Maar om dromen uit te laten komen zul je zelf iets moeten doen. Of anderen iets laten doen – als je het kunt betalen tenminste. Of als je er gevoelsmatig al voor betaald hebt via de gemeentelijke belastingen.
(H) Maar dan moeten we er in die dromen wel vanuit kunnen gaan dat de gemeentelijke belastingen goed worden besteedt. Dat de hondenbelasting ook echt aan de honden en hun baasjes ten goede komt. Zodat we in onze Purmarican Dream-stad kunnen genieten van utopisch schone perken en velden, waar onze viervoeters veilig kunnen spelen en genieten en daarmee hun baasjes ook. Waar belasting op afval daadwerkelijk wordt gebruikt om het afval op verantwoorde manier te verwerken, zonder de burger er onevenredig zwaar verantwoordelijk voor te stellen. Waar geld uit de Algemene Reserves ten goede komen aan de ‘algemene’ samenleving en niet zozeer aan eigen gemeentelijke dromen wordt gespendeerd. Waar sociale woningbouw niet ter meerdere eer en glorie staan van bouwcollectieven en megalomane wethouders, maar het geld ook echt de juiste gaten vult. Waar niet de natte ontwikkelingsdromen worden gefinancierd, maar de woningnood en schandalige leegstand worden aangepakt. En waar de Purmarican Dream een droom is, die er is voor en door alle Purmerenders.
(E) Maar leggen we niet te veel buiten ons zelf? En hoever reikt onze eigen verantwoordelijkheid? In een maatschappij waarin burgerparticipatie het codewoord is, zijn we goed bezig. We hebben groepen voor Eenzame Purmerenders. We stimuleren lezen via de zwerfboekenbibliotheek in Heel Europa. We zetten sociale supermarkten op. We beveiligen onze eigen wijken. Participatie doe je voor een ander. En daarmee ook voor jezelf. Het voelt goed. Maar schieten we er zelf ook wat mee op? Veel vragen waar we alleen zelf een antwoord op kunnen geven.
(H) Purmerend, stad van onbegrensde mogelijkheden. Vooral van onbegrensde eisen voor burgerparticipatie en van megalomane dromen. Waar de luchtkastelen groot zijn, de bomen tot in de hemel worden gekapt, maar de reclamemasten wel tot in de hemel mogen reiken. De stad waar de skyline miljoenen mag kosten, maar waar afval zo goedkoop mogelijk moet. Waar zelfredzaamheid en participatie tot bijbelteksten zijn verheven, en waar vooral de burgers daarvan de dupe zijn. Want de Purmarican Dream is niet voor iedereen. Het wordt door de bestuurders gedroomd en geldt dus alleen voor hen. De Purmerenders hebben er zelf geen zak aan, ook niet als ze het zelf doen. Zoveel kan zelfs de doorgeschoten participatie niet bewerkstelligen.
Hata Mari en Eline
Kopfoto: Esther Perez-Vink
