Nico kwam bij me op bezoek. Ik ken hem nog niet zo lang, Het is een boeiend figuur die ik heb leren kennen doordat we allebei zwerfafval rapen. We hadden afgesproken om eens te praten over de plannen en ideeën die we allebei hebben. Nico woont in Amsterdam, dus ik was er al helemaal op ingesteld dat ik daar naartoe zou reizen. Voor de gemiddelde Amsterdammer is Purmerend nou eenmaal drie keer zo ver reizen als dat Amsterdam voor een Purmerender is. Het schetste mijn verbazing dus dat hij zei dat hij wel naar mij toe zou komen. Ben je toch een beetje huiverig, werd ik opeens die Purmerender die weet dat zijn stad ook maar Purmerend is en meer niet. En dat terwijl ik zo trots ben op mijn stad. Ich bin ein Purmerender!
Ik wou hem uitleggen hoe hij moest rijden, maar dat hoefde niet, hij kwam met de trein en zou een OV-fiets pakken. “O, die redt zich wel dus” dacht ik. Dat hij zichzelf wel kon redden bleek ook direct handig en nodig. Na jaren treinen en OV-fietsen maakte hij voor het eerst in zijn leven mee dat de OV-fietsen op waren. Hij vroeg zich af welk fantastisch evenement er vandaag in Purmerend was, hij vroeg dat ook aan mij, maar meer dan de markt – die al afgelopen was – kon ik niet verzinnen. Wat ik wel kon bedenken is dat er gewoon heel weinig OV-fietsen beschikbaar zijn in Purmerend. Niet voor één gat te vangen wist hij bij de man die namens Baanstede de fietsenstalling beheert een fiets te regelen. Pinnen kon niet, daarvoor moest hij eerst even naar de Rabobank lopen. Uiteindelijk niks aan de hand, hij kwam met relatief weinig vertraging aan bij mijn huis. Dus hoe erg was het nou eigenlijk allemaal?
Al snel kwam de aap uit de mouw waarom Nico naar Purmerend wou komen. Hij had hier begin jaren 70 gewoond, daarna was hij hier eigenlijk nooit meer echt geweest voor zover hij zich kon herinneren. Dus hij vond het een mooie kans om te kijken hoe het er hier nu allemaal uitzag. We konden aan tafel of op de bank gaan zitten, of in de tuin want het was mooi weer, maar vanwege dat laatste besloten we te gaan wandelen. Dat lult tenslotte ook altijd lekker weg. Voor hem meteen een gelegenheid om weer eens wat van de stad te zien. “Het liefst zo veel mogelijk ook door het groen”, zei hij, “kunnen we naar het Beusebos?”. Dat was voor de tijd die we hadden te ver vond ik, dus moest ik even creatief doen. Groen wandelen door Purmerend, hoe doe ik dat dan?
Nou, dat bleek verdomde makkelijk. We liepen vanuit de Gors het Oudelandsdijkje op en liepen langs de Purmerringvaart richting Kwadijk. Druk pratend genoot ik van deze groene zoom in de stad. Normaal is dat niet veel meer dan een fietspad waarover ik mezelf van A naar B dan wel vice versa vervoer. Vergeet ik toch vaak goed te kijken kennelijk. We sloegen op de Koggedijk af richting de Heemtuin en het Kinderparadijs. Heerlijk groen stukje. En zelfs het vervolg over de Stekeldijk richting het treinstation was opeens mooi en groen. Vaak valt me daar vooral de grote hoeveelheid zwerfafval op. Goed, dat is een soort van beroepsdeformatie, maar uit de tijd voordat ik een #zwerfie-junk was herinner ik me het ook niet als een mooi paadje.
Er zat een plannetje achter de route die ik koos, want Nico had verteld dat hij in de Boeierflat had gewoond en daar stonden we plots voor. Hij herkende het niet direct, want er was een en ander aan de aankleding gedaan, maar het was mooi om te zien hoe hij keek naar waar hij gewoond had. Op de tiende dacht hij. Maar dat is maar een detail. Niet veel later liepen we door de Meteorenweg waar hij ook nog in een flat had gewoond. Daar herkende hij natuurlijk helemaal niets van terug, behalve dan de rijtjeshuizen aan de overkant. Wel waren we allebei onder de indruk van wat er in de plaats gekomen was van die lelijke flats die er altijd stonden en waarvan ik het uit een vreemd soort jeugdsentiment altijd stom vond dat ze weg waren gehaald.
We liepen verder richting het centrum, hij vertelde hoe geweldig hij het vond dat ze van het Stadsziekenhuis het gemeentehuis hadden gemaakt, en dat de locatie ook zo mooi dicht bij het centrum is. Ik mocht nog even uitleggen waarom de veemarkt er helaas niet meer is en dat de Koemarkt er ook niet meer uit ziet zoals hij zich die herinnerde. Maar tijdens de rustpauze op het terras daar kon hij niet anders concluderen dat de Koemarkt nu gewoon een prachtig plein is. Maar dat wist ik al. Er ontbreekt alleen nog een mooi hotel op de voormalige Schapenmarkt.
We liepen weer terug richting Gors. Nog een klein stukje plantsoen en daarna gewoon een saai stuk tussen de huizen door. Dat mocht de pret niet drukken. Naast de dingen die ik hierboven al noemde heb ik tijdens het wandelen nog wat meer verteld over dingen die in Purmerend zijn veranderd en gebeurd. Ik voelde me een stadsgids, een soort wandelende encyclopedie. Of nou ja, encyclopedie, laten we het de wandelende “Purmerend voor Dummies” noemen. Dit even voordat de echte kenners zich gepasseerd voelen en zich er tegenaan gaan bemoeien.
En het gesprek waarvoor we afgesproken hadden? Dat was geweldig en boeiend en leerzaam ook vooral, maar dat doet niet ter zake voor dit verhaal. Het voelt een beetje alsof ik Purmerend opnieuw heb ontdekt, ik heb weer gezien dat er veel moois is op onverwachte plekken, dat je af en toe even opnieuw moet kijken, voelen en ontdekken.
En de beste manier is daarvoor dan kennelijk iemand op bezoek krijgen die hier lang geleden heeft gewoond. Dan ontdek je dat we niet alleen mooie dingen zijn kwijtgeraakt, maar dat we er nog veel meer mooie dingen hebben bijgekregen.
Columnist: Dirk Groot
Dirk Groot, Waterlander van het jaar 2015 en uitvinder van de Zwerfie-bingo, geeft gastlessen, lezingen, workshops en advies over zwerfafval, plastic soep en duurzaamheid. Meer op: www.zwerfinator.nl
