Bij toeval heb ik laatst één van mijn meest favoriete restaurants allertijde ontdekt. The Harbour Club aan de Cruquiusweg in Amsterdam. Nou ben ik best wel kritisch qua restaurants. Maar wauw, op deze tent kun je werkelijk niets aanmerken.
Van buitenaf zou je er nooit naar toe gaan. Vanaf de weg zie je een donker gebouw zonder ramen. De parkeerplaats zit vol kuilen en plassen. Aan de achterkant moet je bijna zoeken waar de ingang is. Maar de seconde dat je binnenkomt weet je niet wat je ziet. In de gigantische loods is de meest knusse prachtig luxe ambiance gecreëerd. De bediening is werkelijk geweldig en het eten is sterrenwaardig. Alle muziek wordt live gedraaid door een dj en tussen de tafels in zijn verschillende hoeken met haarden ingericht. Functioneel om op de rest van je gezelschap te wachten om dan te gelijk aan tafel te gaan. En later in de avond om na je diner nog even gezellig na te praten.
Al met al een geweldige gelegenheid. Er is maar 1 maar… De “Toilet-neger”.
“Neger, wat is dat nou voor een stempel uit de mond van Eline?”. Mensen die mij goed kennen denken dat direct. Ik zou namelijk dat woord nooit in de mond nemen om iets of iemand te omschrijven. Maar denk je eens in. Al een uur of twee in bovenstaande ambiance. En dan het volgende plaatje:
Je gaat naar het toilet en loopt via de entree langs de garderobe rechtdoor. Daar is het vrij donker. Behoorlijk donker. Heel donker. De deuren zijn zwart. De vloeren, plafonds en muren zijn zwart. De hele gang is slechts verlicht door kaarsjes. Ook op de brede zwarte granieten wasbakken staan kaarsen. En temidden van de kaarsen, daar op het punt waar de zwarte deuren overgaan van een zilveren mannelijk symbool naar een zilveren vrouwelijk symbool, daar staat een neger. Een hele donkere man van rond de 40. Een bijna zwarte huid en zwarte kleding. Alsof hij gecast was om weg te vallen achter de donkere achtergrond. Hij staat achter een dj-tafel en draait muziek. Hij valt eigenlijk vooral op door zijn rubberen blauwe handschoentjes.
Zodra je de gang in loopt komt hij achter zijn dj-tafel vandaan en wijst je aan welke wc deur je mag nemen en opent deze voor je. Ook op het toilet wordt je hier dus geplaceerd. Ik heb nooit moeite met openbare toiletten, sommigen hebben daar wel last van weet ik. Maar voor het eerst van mijn leven was ik me heel bewust van de ruimte daar buiten. En ondanks het feit dat de muziek behoorlijk harder gedraaid werd dan in het restaurantgedeelte kreeg ik dat beeld van die donkere man met zijn blauwe handschoentjes niet van mijn netvlies.
Toen ik het etablissement verliet keek ik vanaf de garderobe nog éénmaal de gang in. Ditmaal waren er geen gasten en in de verte zag ik in het kaarslicht 2 blauwe handschoentjes aan het werk achter de zwakverlichtte dj-tafel. En even rees de vraag: wat zou deze man op zijn linked in hebben staan?
2015 – heden – The Harbour Club – Toilet-neger
Eline
Kopfoto: Eline Ploch
