Wat een week is dit geweest! De inspiratie voor deze column vloog mij gewoon om de oren. Purmerend leek in brand te staan en barstte zo ongeveer uit elkaar van de spanning en sensatie.
Er was een wethouder die pijnlijk uit de bocht vloog door voor zijn beurt en in het openbaar dingen te roepen zonder dat zijn collega’s op het stadhuis daar iets vanaf wisten. Zij moesten in de media vernemen dat er sprake is van een intentieverklaring om 17 hectare bos te kappen, ten voordele van een onderneming. Het sloeg is als een bom en het liet een spoor van verbijstering na. Een (achterkamertjes)afspraak ter meerdere eer en glorie van een ondernemer en ‘zijn’ wethouder. Het Zure Bom-comité verheugde zich al op de loopgravenoorlog op Sociale Media.
We hadden te maken met vernietigende branden. In de Kolfstraat, waar 4 woningen met gebroken ramen zijn achtergebleven na een explosie die tot ver in de omgeving te horen was. Was het een gasexplosie, was het een aanslag? De echo van de klap was nog niet weggeëbd, of een volgende brand brak alweer uit in de Merwedestraat. Het zinderde van de geruchten, en er is verder nog niets bekend.
Er was groot nieuws over een stadsgenoot die in de boeien is geslagen, op verdenking van betrokkenheid bij een overval in Amsterdam. Een laffe daad waarbij een 73-jarige man werd bedreigd en vastgebonden. Een intimiderende overval die een grimmige herinnering zal vormen voor de oude man, in de winter van zijn leven.
Het was een volle week in Purmerend, met veel nieuws en politiek gekrakeel. Maar nu even iets anders…
Een foto van een vierjarig meisje wat op haar ziekbed in de greep van de pijn van kanker ligt. Geen enkel bericht trof mij harder dan die foto… (https://www.facebook.com/Afightagainstneuroblastoma/photos/a.1649888288598271.1073741828.1649742795279487/1752100481710384/?type=3&theater)
Het beeld van een kind wat met zichtbaar helse pijnen ligt dood te gaan aan kanker. Een foto die door haar vader is gemaakt. Een professioneel fotograaf die het lijden van zijn kind met de hele wereld deelt, om aandacht te vragen voor de moordenaar die neuroblastoom heet. De foto gaat viraal en werd meer dan een miljoen keer gedeeld. Aandacht getrokken, missie geslaagd. Dat kwam keihard binnen. Maar hoe vreselijk dat ook is, na een paar dagen vervaagt dat beeld toch. Zo vergaat het mij en jou, zo vergaat het ons allemaal. En ook dat treft mij.
Wat mij echter harder trof, was het bericht van Stefan Schipper. Een 24-jarige Purmerender. Een jongeman met een heel leven voor zich, met een toekomst en hoop en plannen. Totdat hij ziek werd. In 2012 kreeg hij kanker, maar dat werd pas in 2014 geconstateerd. Diagnose: teelbalkanker met uitzaaiingen op zijn longen en in zijn lymfeklieren. Moet je je even voorstellen: je bent in de bloei van je leven, druk bezig met je opleiding en toekomst en dan krijg je zo een bericht. Valt niet mee hoor. Maar Stefan laat zich niet kisten. Hij vecht zich erdoorheen en vecht en passant ook nog voor het mogen halen van zijn diploma. Want hij kon even niet naar school. Driekwart jaar van chemotherapie later, voelde hij zich goed genoeg om terug te gaan naar de schoolbanken. Want hij wil zijn diploma halen. Helaas, dat mocht niet van het ROC. Heb je kanker overwonnen, moet je knokken tegen een onwillig systeem van onzinnige regeltjes, een systeem wat niet voorziet in echte zaken die uit het leven zijn gegrepen. Stefan werd #Boos! En terecht. Stefan krijgt de nodige publiciteit en dat heeft succes. ROC Zuidwest geeft toestemming voor zijn examen hij hervat zijn lessen. Hij heeft nog één examen te gaan. Een ‘soort van’ toekomst lacht hem tegemoet, maar zijn lijf is ziek.
Stefan heeft humor. Stefan staat midden in het leven, ook al bevindt hij zich vaak op het pad naar de dood. Hij gaat uit, doet maffe dingen, is sociaal bezig en is verder een doodgewone gozer van 24 jaar – maar met de gevolgen van kanker in zijn lijf en in zijn ziel.
Treft Stefan mij? Jazeker! Want ik zie in Stefan een niet te stuiten levensdrang. Maar ook een drang om de wereld met haar neus op de feiten te drukken. De foto van het stervende vierjarige meisje, drukt als niets anders onze neus op die feiten. We delen het massaal, we vinden het verschrikkelijk en krijgen er tranen van in onze ogen. Maar we gaan door. En met ‘we’ bedoel ik ook mijzelf.
Totdat er iets voorbij komt wat pas echt als een mokerslag aankomt. In dit geval, een paar woorden van Stefan op zijn Facebook, in reactie op de foto van dat stervende kind:
“Hoeveel mensen hebben naar aanleiding van dit bericht besloten een kinderziekenhuis te bellen en zich aan te melden als vrijwilliger?�Wanneer wordt er aandacht gevraagd voor mijn opa, vader, broertje en de andere 10 mensen in mijn straat met kanker? Het wordt als een taboe gezien om over te praten. We kunnen makkelijk een reactie achter laten op internet, maar we zouden niet zo snel naar iemand toe gaan die ligt te lijden ( misschien uit zelfbescherming of wat dan ook) ik heb die ervaring zelf ook.
Mensen die ziek zijn die hebben niets aan jou whatsappie of facebook berichtje van hoe erg je het wel niet vind wat er gebeurd is. Langs gaan komt 1000x sterker over en is voor diegene ook veel fijner en persoonlijker. Ik heb zelf ruim 2 jaar in het ziekenhuis gelegen en ben nog steeds niet helemaal 100% genezen. (nu ik dit typ crepeer ik van de pijn haha). Van mij 500 facebook ‘vrienden’ hebben misschien 10 het lef gehad om langs te komen. 1 gaf er aan het emotioneel niet te kunnen en de andere 489 stuurden een berichtje ‘sterkte’.”
Het is goed dat het zoveel in de media komt maar er kan pas echt wat aan gebeuren als je als individu er iets aan doet. En veel mensen zijn te druk met zichzelf om zich dat te beseffen. Natuurlijk is het belangrijk dat er aandacht voor blijft en dat het blijft gedeeld worden op social media. 1 op de 5 mensen krijg ooit kanker in zijn leven. En dit word alleen maar meer. Maar van mij hoeft het niet op de manier waarop de media het presenteerde. Dan is een ‘sterkte’ en ‘oh wat erg’ in de facebook comments wel heel snel getypt.
Ik heb daar helemaal niets meer aan toe te voegen.
Hata Mari.
Kopfoto: Stefan Schipper
—————————————————————————————————————–
Facebookpagina van Stefan Schipper:
https://www.facebook.com/stefanschipperfx
Foto van vierjarig meisje: https://www.facebook.com/Afightagainstneuroblastoma/photos/a.1649888288598271.1073741828.1649742795279487/1752100481710384/?type=3&theater
