Nog niet zo lang geleden zag de wereld er iets anders uit. Onze ouders hadden een encyclopedie in de kast staan, want google bestond nog niet. Had je vage gezondheidsklachten, dan ging je naar een huisarts in plaats van naar een internetforum. Bellen deed je thuis. En solliciteren deed je via advertenties in de krant. De krant bepaalde sowieso onze kijk op de wereld.
Iets langer geleden was de maatschappij totaal anders. Het is bijna niet meer voor te stellen dat er 100 jaar geleden geen auto’s waren, althans niet voor de gewone man. Dat het 107 jaar geleden was, dat er voor het eerst een vliegtuig vanuit Frankrijk over het Kanaal naar Engeland vloog. En dat de eerste televisies in 1951 in Nederland op de markt kwamen. De technologie heeft niet stil gestaan in de laatste eeuw. En zo zit dat ook met de ontwikkeling in de maatschappelijke verhoudingen. Althans, in ons deel van de wereld.
Vanaf het begin van het ontstaan van de moderne mens was er een heel duidelijk verschil tussen de rechten en plichten van een man en van een vrouw. Vrouwen werden niet betaald voor arbeid. Ze mochten geen bestuurlijke functies bekleden. Mochten niet naar school. Hadden geen kiesrecht. Geen zeggenschap op persoonlijk gebied. Alles liep via de mannen. Het ontstaan van het vroege feminisme was een logisch gevolg van een klein stukje emancipatie in de denkwijze van de vrouw.
Sinds Aletta Jacobs in 1871 als eerste vrouw in Nederland ging studeren (eerst met een proefperiode van een jaar), is er veel veranderd. Onze moeders, grootmoeders en overgrootmoeders hebben er hard voor moeten knokken. Maar de doelstellingen van het feminisme zijn ruimschoots behaald.
Stemrecht, studie, economische zelfstandigheid, werk, gelijke beloning, recht op geboortebeperking, keuzevrijheid, recht op bezit. En in ons Westen beschouwen we dat als de normaalste zaak van de wereld. Onze regering stelt zelfs quota in voor het percentage vrouwen bij bedrijven. In essentie zijn man en vrouw gelijk. Zo gelijk dat we culturen waar het feminisme (nog) niet zo zichtbaar is, als minderwaardig bestempelen. “In de islamitische landen mogen vrouwen geen auto rijden, de barbaren”.
Maar hoe zit dat nu toch met het hedendaagse feminisme in Nederland, lieve dames? Onze voorouders hebben de paadjes totaal voor ons schoongeveegd. En toch schieten de vrouwelijke-ondernemers-clubjes, de vrouwen-aan-de-top-clubjes, de vrouwen-vakbonden en de autoverzekeringen-voor-vrouwen als paddestoelen uit de grond. Dat laatste voorbeeld was een grapje, maar u begrijpt vast waar ik heen wil.
Na eeuwen vechten om gelijkheid, zijn het nu de vrouwen die zich willen afzonderen. Blijkbaar zijn ze toch anders. Of voelen ze zich anders. “Wij vrouwelijke ondernemers hebben steun aan elkaar in deze mannenwereld”. “Het praat makkelijker met vrouwen, het voelt veiliger”.
In mijn ogen is het een stukje anti-emancipatie. Begrijpen doe ik het niet. En stiekem moet ik regelmatig denken aan het boek “De kinderen van Moeder Aarde” van kinderboekenschrijfster Thea Beckman. In dit briljante kinderboek beschrijft Beckman, nadat de aarde totaal verwoest was door het egoïsme van de mannen, een samenleving die bestuurd wordt door vrouwen. Uiteindelijk blijkt dat ook mannen hun steentje kunnen bijdragen aan het bestuur van het land. En het emancipatieproces begint weer opnieuw. In omgekeerde richting deze keer.
Lieve vrouwen. Hoe denkt u dat nieuw-bakken-ondernemer “Johan” zich voelt tijdens een eerste netwerkbijeenkomst? Voelt hij zich veilig? Op zijn gemak? Ligt dat aan het feit dat hij een man is, of aan het feit dat hij zich de kunst van het netwerken nog eigen moet maken?
En als “Johan” na zijn ondernemersuitstapje toch maar weer voor een baas gaat werken. Merkt hij dan ook niet dat hij minder verdient dan zijn mannelijke collega’s? Hij begint weer met een startsalaris in een functie waar hij door zijn uitstapje minder werkervaring in heeft. Lijkt dat niet op het proces van een vrouw die na 8 jaar zorg voor haar kinderen weer de arbeidsmarkt betreedt? Of ligt dat aan ons vrouw-zijn?
Zo anders zijn wij vrouwen niet. We hebben de rechten, nu nog het lef. Ook wij moeten knokken, leren, werken, communiceren, onze broek omhoog houden, lachen, leven en gelukkig zijn. En dat is niet altijd even makkelijk. Je moet er wat voor doen.
Het Westerse hedendaagse feminisme. Wat mij betreft niet meer dan het gevolg van een gebrek aan ballen.
Eline Ploch
Kopfoto: Pixabay
