“Ik heb gisteren een stoeptegel op mijn voet gekregen”. “Dat lijkt me pijnlijk, hoe gaat het met je”? Een stelling en een vraag. Het antwoord op die vraag bepaalt de echte communicatie.
“Het viel mee, alleen het puntje is blauw”. “Zwaar gekneusd, met pijnstillers gaat het”. “Ik verga van de pijn, ik heb vannacht geen oog dicht gedaan”. “Verbrijzeld, ik lig de komende maanden nog in revalidatie met zware morfine”. Communicatie zorgt er voor dat mensen elkaar begrijpen. Woorden zijn belangrijk om duidelijk te maken hoe je je voelt. Of wat je ergens van vindt.
Het valt mij de laatste jaren op, dat ik steeds meer scheldwoorden om mij heen hoor en lees. En niet alleen een krachtterm op het moment dat die stoeptegel op die voet belandt. Ze worden in alle rust gebruikt als communicatiemiddel. Misschien ligt het aan mij hoor. Misschien heb ik daar in mijn prive-leven een overdosis van gehad. Maar het irriteert mij mateloos.
Ik heb mensen met het Syndroom van Down in mijn familie. Mijn oma is overleden aan kanker. Ik ben een gedoopte atheïst. En ik lig persoonlijk niet wakker van die woorden an sich. Ik betrek ze niet op mijzelf. Maar ik vind ze respectloos. Maar vooral vind ik ze leeg.
In de statische zin des woords kan ik er nog wel wat mee. Kut-stoeptegel. Ja ik snap dat die stoeptegel niet je beste vriend was en dat je liever had gehad dat die niet uit je handen was gevallen. Laten we dat ontladen noemen. Je bent op zo een moment waarschijnlijk bozer op je eigen onoplettendheid dan dat je bent op de stoeptegel. Het wordt lastiger als je het betrekt op mensen.
“Wanneer gaat onze politie van Purmerend een keer iets aan die mongolen op de motor die denken dat ‘s nachts hun nacht is iets doen??? Gekkenopdejaagweg”
Ik heb persoonlijk nog nooit mensen met het Syndroom van Down ‘s nachts op de motor op de Jaagweg gezien. Maar goed. Wat zal de persoon die dit bericht postte op een facebookgroep er mee bedoeld hebben? Asociale Harley-Davidson rijders? Vervelende mannen die ook door de wijk rijden? Onnadenkend persoon die zijn nieuwe motor met een slok op uitprobeert op de Jaagweg? Weet hij dat zelf eigenlijk wel?
We zullen het nooit weten. En ook dat maakt me niet uit. Mongool betekent in dit geval niet meer of minder dan “ik ben het er niet mee eens”. Want meer communicatie wordt er niet aan een scheldwoord toegevoegd. “Ik ben het er heeeeel erg niet mee eens. Ik vind dit niet leuk.” Meer zeg je niet door te vloeken. Het heeft namelijk totaal geen inhoud. Je zegt op geen enkele manier met dat woord wat je echt vindt. En misschien is dat een stukje inleving of een stukje verwoording wat er in deze samenleving steeds meer gemist wordt.
En als het toch niets toevoegt, waarom zou je er dan mensen mee kwetsen? Ik zou er voor kiezen om mensen in hun waarde te laten. De mensen met Down. Ik zou niemand ziekten toe wensen. Mensen respecteren om hun geloof.
Stiekum moest ik best een beetje grinniken toen ik de CDA-wethouder in de commissie gisteren hoorde zeggen dat het “verdomd lastig is om….”. En ook daar lig ik niet wakker van, maar grappig was het wel.
Vloek lekker door als je wilt. Maar ik kan het niet laten. Ik zal me er altijd tegen blijven verzetten. En de lege woorden van mijzelf afschrijven.
Eline
Kopfoto: Pixabay
