Boze Buurman
Als echte Purmerender kijk je natuurlijk waar het gezellig is en gratis koffie wordt geschonken. Zo verzeilde ik laatst in een horecagelegenheid tussen een groep enthousiaste mensen die zich afvroegen of er wel naar ze geluisterd wordt. Met een schuin oog zag ik koffie en koek staan, dus vermengde ik mij onopvallend met de gasten.
Terwijl ik genoot van de gratis consumptie werd het mij duidelijk dat het ging over hoe en of de gemeente luistert naar bewoners. Een meneer, aan zijn uitspraak te horen geen Purmerender, probeerde een en ander uit te leggen, maar communicatie, inspreken bij vergaderingen, opheffen van wijkkerngroepen en verdwijnen van wijkkranten bleken hete hangijzers. Toen het inspreken bij fracties of commissievergaderingen ter sprake kwam, liet ik de koffie even voor wat het was, want dat kwam me bekend voor. Ook tijdens vergaderingen in het gemeentehuis zit je warm en droog, hoef je niet te dringen voor een tribuneplaats, wordt gratis koffie verstrekt en komt regelmatig een gevulde koek voorbij. Prima plek om een avondje door te brengen.
Fractievergaderingen zijn anders. De koffie is vaak om te snijden en het is, net als voor veel andere bewoners, een hele onderneming. Je moet eerst het gemeentehuis binnen stappen, dan is de vraag bij welke politieke partij moet je zijn en als klap op de vuurpijl mag je tegenover een overmacht aan fractieleden, die zich daar prima op hun gemak voelen, je verhaal doen. Voor veel mensen doodeng. Met bewoners die inspreken tijdens commissievergaderingen heb ik wel eens medelijden. Er wordt veel van verwacht, maar vrijwel alle commissieleden hebben de zaak al besproken en een mening gevormd. In sommige gevallen kan het zelfs tegendraads werken. Als er moeilijke vragen komen, kan het zomaar mis gaan en fracties die na inspreken hun besluit veranderen zijn uitzonderingen, ook als het wordt ‘teruggenomen naar de fractie’. Net toen ik ongezien een tweede koekje had bemachtigd, vertelde de man met de microfoon dat je ook naar ‘Praat met de raad’ kan stappen. Jawel, maar het is voor veel inwoners een grote stap om in een vreemde omgeving in gesprek te gaan met raadsleden.
Als echte Purmerender word ik overigens overvallen door een lichte vorm van verbijstering bij het zien van het Praat met de raad logo: de in het Cramwinckelplantsoen geplaatste nepuitvoering van de dokter J.J. Maatsbank. Purmerenders die het verhaal van deze bank kennen en weten hoe er met de nieuwe uitvoering is omgegaan, hebben een geheel andere mening over inspraak en de term ‘Van buiten naar binnen werken’. Wat wel van buiten naar binnen is gegaan zijn de wijkmanagers en de wijkkantoren Voorheen een vertrouwde plek in de wijk waar veel bewoners drempelvrij, makkelijk en snel hun klacht of ergernis konden melden, waarna via de wijkmanager meestal snel voor een oplossing werd gezorgd. Daarvoor in de plaats kunnen bewoners nu een paar keer per jaar naar het wijkinloopspreekuur, maar ook dat is voor veel bewoners niet makkelijk. Oog in oog met de wijkwethouder, wijkmanager en wijkagent is toch iets voor ‘mondige’ mensen.
Inmiddels was ik ingedommeld en toen ik wakker schrok bleek dat de bijeenkomst was afgelopen. Toen mij nog een consumptie werd aangeboden stelde ik mij strategisch op bij napratende organisators en deelnemers. Wat ik er van begreep was: ze willen wel luisteren, maar er moet een manier of gelegenheid komen waarop iedereen gemakkelijk zijn zegje kan doen. Vooral gemakkelijk, want veertien procent van de volwassenen in Purmerend zijn laaggeletterd en samen met de vele ouderen hebben die niets aan formulieren, digitale toestanden of inspraakvergaderingen.
Kan daar niet wat aan gedaan worden? [email protected].