Als verpleegkundige kom je vaak voor verschillende situaties te staan, maar de vraag is meer: ‘Hoe ga je hiermee om?’. Tijdens mijn werk staan mijn patiënten altijd centraal. Zij zijn juist degene die afhankelijk zijn, dus daarom probeer ik altijd de optimale zorg te bieden die zij nodig hebben. Helaas ben ik ook afhankelijk van meerdere disciplines, waardoor ik niet zelf mijn beleid kan trekken.
Tijdens een aantal diensten in het ziekenhuis kwam ik met een patiënt in aanraking die zich al een tijdje behoorlijk ziek voelde. Vermoeidheid, vergeetachtigheid, verwaarlozing, depressiviteit en nog veel meer. Tijdens de verzorging barstte de patiënt in tranen uit. Ik vroeg de patiënt waarom zij moest huilen? Plotseling pakte zij mijn hand en zei: ‘Broeder ik ben zo blij dat u er voor mij bent.’ Met vochtige ogen legde ik mijn andere hand op haar hand en zei: ‘Mevrouw, natuurlijk ben ik er voor u.’ Voordat ik mijn laatste woord uit kon spreken, zag ik langzaam een glimlach op mevrouw haar gezicht ontplooien.
Na een aantal dagen intensieve zorg en begeleiding, liep ik visite met de arts. Rustig nam ik plaats in de stoel en startte het gesprek op. Nadat ik mijn bevindingen over de patiënt had gegeven, hoorde ik een verontrustend bericht van de arts. De arts zei: ‘Ik kan helaas niet veel meer betekenen voor de patiënt, de enige optie is wederom een chemotherapie.’ Plotseling viel er een korte stilte. Ik was sprakeloos. Dezelfde patiënt waar ik een aantal dagen intensief voor had gezorgd, zou dit bericht nu te horen krijgen. Het gesprek liep op zijn eind en de weg richting de patiëntenkamer kwam dichterbij. Familie was erbij en de arts nam ze apart, samen met de patiënt.
De arts startte het gesprek op en gaf haar bevindingen. De glimlach die ik daarvoor nog op mevrouw haar gezicht zag, begon langzaam te verdwijnen. Tranen, teleurstelling en angst namen de overhand. De arts trok uiteindelijk haar conclusie en wederom volgde een stilte. Zoveel gedachtes die bij iedereen naar boven kwamen, maar de stilte bleef. De arts stelde de allerlaatste optie voor, maar mevrouw begon al langzaam ‘nee’ te schudden. Vervolgens zei mevrouw: ‘Als het zo moet, dan hoeft het van mij niet meer.’
Emoties kwamen in mij naar boven. Emoties die onbeschrijfelijk zijn. Dat is het werk van een verpleegkundige, waar je bij elke situatie anders reageert. Dat is juist het menselijke van het beroep, maar ook het menselijke van jou als verpleegkundige. Altijd probeer je iemand er weer bovenop te krijgen, maar helaas is dit niet altijd mogelijk. Soms ben je geneigd om er veel van te vinden of er veel van te zeggen, maar uiteindelijk probeer je altijd de keus van de patiënt te respecteren. Dit zijn situaties waar elke verpleegkundige voor kan komen te staan. Dat is het zware van het beroep, maar juist ook het bijzondere. Ik zeg altijd: ‘Ik ben er voor mijn patiënt van het begin tot het eind.’
Over Frank:
Frank van Eis (1995) is werkzaam als verpleegkundige in het Waterlandziekenhuis, te Purmerend. Frank is zijn eigen blog gestart, waarin hij verhalen schrijft over zijn weg in de zorg. Door middel van zijn blogs wil hij mensen kennis laten maken hoe mooi en bijzonder het is om in de zorg te werken.
Bekijk ook mijn eerdere blog:
➡️Website;
http://frankvaneis.nl
➡️Instagram;
https://www.instagram.com/frank_mijnwegindezorg/?hl=nl
➡️Twitter;
https://twitter.com/FrankvanEis
➡️LinkedIn;
https://www.linkedin.com/in/frank-van-eis-2480b3136/
