Hoe leg je een kind uit dat er vanmorgen een diagnose ADHD is vastgesteld? Of eigenlijk, wat dat praktisch inhoudt? Of nog beter: wat dat voor een kansen biedt?
Ik pakte twee pakjes drinken en twee slippers en ging voor mijn kind zitten. “Ik ga je uitleggen wat de meneer vanmorgen precies probeerde te zeggen”, begon ik mijn verhaal. “Stel je nou eens voor, je moet op school leren om dit rode pakje drinken over te gooien”. Ik gooide het pakje naar hem. Vang. Hij ving het. Hij gooide het terug. Mijn vraag of hij zich kon voorstellen dat als je dit vaak zou oefenen, dat je dan erg goed wordt in het overgooien van het pakje drinken, beantwoordde hij met een volmondig JA!
“Nu zit jij op school. En je ziet alle kinderen oefenen met het overgooien van het pakje drinken. En je ziet dat ze steeds handiger worden met het vangen. Maar bij jou gooit niemand dat rode pakje. Bij jou gaat het anders. Ik pakte het rode pakje op, maar ook een oranje pakje en twee slippers. Ik gooide de vier voorwerpen richting hem en riep “vang”.
Uiteraard mislukte het. Alle vier de voorwerpen belandden naast hem op de bank. “Nog een keer”, riep de 7-jarige enthousiast. Maar hoe we het ook probeerden, het lukte hem niet om dingen te vangen. “Nu weten we dat jij met heel veel dingen tegelijk bezig kunt zijn. En dat jij heel veel dingen tegelijk hoort, ziet en voelt. Daarom moet jij een andere opdracht krijgen.”
Kun jij proberen om het RODE pakje te vangen?” Op hoop van zegen gooide ik de vier voorwerpen naar hem toe. Het rode pakje glipte net door zijn vingers, maar hij kwam in de buurt. We oefenden het een paar keer en hij werd er steeds behendiger in, om uit de overdosis aan prikkels (voorwerpen), het rode pakje te vissen.
Maar op school gooien wij geen pakjes, mama
“Nee dat klopt. Maar laten we dit eens proberen: kun jij voor mij de tweede som die ik jou vraag uitrekenen? 2+4, 3+1, 7+2?” Het antwoord was 6 volgens het kind. “Nee, ik vroeg de tweede som, niet de eerste.” En ik herhaalde het trucje met drie nieuwe sommen. Ik kreeg antwoord op de laatste. Nog een poging leverde weer het laatste antwoord op. De vierde keer het eerste antwoord.
“Het is niet zo dat jij niet weet wat 3+1 is. Sterker nog, jij bent heel erg goed in rekenen. Maar je krijgt nu zo veel pakjes naar je gegooid, dat het moeilijk is om het juiste antwoord te geven. We moeten er dus voor gaan zorgen dat jij minder pakjes ziet. En dat mama en de juffen op de juiste manier vertellen wat je moet doen, zodat je steeds makkelijker het juiste pakje kunt gaan vangen”.
Het kind keek mij een paar tellen recht in mijn ogen aan. En zei: “Ik snap het mama. We gaan morgen oefenen. Maar nu ga ik Minecraft spelen”.
ADHD uitgelegd met pakjes drinken en slippers.
#NB: Deze column is niet bedoeld als leidraad hoe ADHD-problematiek aan te pakken. Slechts een klein kijkje hoe je duidelijk kunt maken hoe ADHD praktische dingen kan beïnvloeden.
