49,5 jaar geleden is deze foto genomen, bij de voordeur van het huis waar ik gemaakt en geboren ben. Getogen ook, maar dat vind ik zó raar klinken. Ruim tweeëntwintig jaar van mijn leven heb ik er gewoond. Later kwam ik nog een paar keer terug naar het ouderlijk nest, opstart problemen in het grote mensenleven zou je dat kunnen noemen.
Ik weet nog hoe het was eind jaren 60, de vrolijke jaren 70, de verwarrende jaren 80 en het uitvliegen en terugkomen in de jaren 90 en 00. Het was vooral ontzettend fijn, van baby tot jongvolwassene opgroeien in de Planetenstraat.
Mijn eerste hartsvriendinnetje woonde tegenover mij. Haar moeder en mijn moeder waren in 1969 tegelijk zwanger. Haar moeder beviel op Bevrijdingsdag en ik werd 22 dagen later geboren, op derde Pinksterdag. “Bokkiedag”. Het verhaal gaat dat mijn ma in de verte dronken boeren hoorde lallen op de Koemarkt, terwijl zij thuis haar weeën aan het weg puffen was. Mooie achtergrond geluiden tijdens de start van mijn leven. Mijn wiegje werd al snel in het kleine kamertje gezet. Die kleine ruimte werd vanaf toen “het kamertje van Ansje”.
Mijn eerste hartsvriendinnetje verhuisde na een jaar of acht naar een nieuwbouwwijk, maar gelukkig kwam al snel hartsvriendinnetje nummer twee achter mij wonen. Tijdens onze jeugd en later onze pubertijd, werden we onafscheidelijk. Vanuit mijn kamertje kon ik haar huiskamer zien. En op onze wonderlijke manier van gebaren maken en zwaaien, communiceerden we met elkaar. Een raam openzetten om naar elkaar te schreeuwen deden we natuurlijk ook, maar dat mocht eigenlijk niet. “Denk om de buren” hoor ik mij ma nog zeggen. Dat deden we in die tijd nog.
Planetenstraat 92 was niet zomaar een adres. Vooral mijn zus en ik vonden het “leuk” om terug te keren. Onze broer ook, maar dan gewoon om op visite te komen met zijn vrouw. Mijn hoogzwangere zus kwam tijdelijk weer wonen in het ouderlijk huis, samen met haar man en hun twee jonge kinderen. Op deze manier konden ze de verhuizing naar een nieuwbouwwoning overbruggen. Ik kwam ook thuis wonen een jaar, omdat mijn verkering na 5 jaar was uitgegaan.
Ook jaren later toen mijn huwelijk met diezelfde man (poging twee) voor de zoveelste keer een vreselijk dieptepunt had bereikt, kwam ik terug. Ik vluchtte samen met mijn twee jonge dochters naar mijn lieve ouders. Terug naar het ouderlijk nest, in de Planetenstraat. Het werd een zwaar maar ook een bijzonder jaar. Dit keer sliepen mijn meiden in het kamertje van Ansje. En net als vroeger vierde ik mijn verjaardag omringt door mijn ouders, maar nu ook samen met mijn kinderen in mijn geboortehuis. Opnieuw, terug bij af. Het huisje was te oud en te klein, en de angst en het verdriet waren groot dat jaar, maar de liefde voor elkaar zorgde ervoor dat wij een veilig thuis kregen. In het huis van mijn ouders.
Mijn pa en ma zijn een aantal jaar geleden verhuisd, de buurt ging hard achteruit, er was veel overlast èn het werd gevaarlijk. Gelukkig vonden zij elders een mooi bejaardenflatje. Vandaag is de Planetenstraat plat gegooid zoals men dat zegt. Er komt iets nieuws voor in de plaats. Het gaat vast mooi worden.
We zijn een paar maanden terug nog even gaan kijken, lief en ik. Naar het huis waar ik geboren ben, naar de tuin waar nog steeds de hoge bomen stonden. Mijn ma had 40 jaar geleden een stekkie van een boom gepikt uit de tuinen van Paleis ‘t Loo; “Die krijgen ze nu niet zomaar weg!”
Tot mijn grote verrassing vond ik nog wat dingen van vroeger. Spullen wat voor een ander waarschijnlijk geen enkele waarde heeft: schoenen-afveeg roosters, bloemzaadjes, grote en kleine keien, mooi stukje hout èn het oude huisnummerbordje.
Ik heb het meegenomen. Het voelt alsof het van ons is, nog steeds bij ons hoort, niet weggegooid màg worden. Blijft. Het verweerde nummerbordje 92 ging er heel gemakkelijk af, ondanks dat het er al ruim tweeënvijftig jaar heeft gehangen.
Ik was een kind en wist niet beter…..Dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan
Ans Visser
Wat een prachtig, ontroerend verhaal!