Vanmorgen was ik wat aan de vroege kant voor mijn volgende afspraak. Op het ruime parkeerterrein zetten ik mijn auto in het daarvoor bestemde vak. Na mijn auto te hebben aangemeld met zo’n handige app dacht ik, “zo hobbelen met de geit”. Voor ik aan de overkant van de straat was, brulde zo’n gele ‘M’ mij tegemoet. “Kom binnen, kom binnen”, klonk het. Slaafs deed ik wat mij obsessief werd opgedragen.
Eenmaal binnen schrok ik van de herrie die werd veroorzaakt door een flinke berg schooljeugd. Dat neem ik aan, want ze droegen allemaal een rugzak. Altijd typisch dat jongeren veel geluid produceren, om gek van te worden. Na bij zo’n futuristische paal mijn koffie en een hamburger te hebben besteld, ging ik rustig zitten, nou ja rustig. Met enige verbazing keek ik in het rond. Wat een drukte om net even voor elfen en dan ook nog op maandag. Voor mij lag een krant welke ik verveeld opensloeg.
Een vriendelijke medewerker kwam mijn bestelling brengen en wenste mij, “eet smakelijk”. De koffie was goed, dat is bijna altijd wel zo. En gek genoeg smaakte die hamburger naar meer. Behoedzaam begon ik aan de patat, maar dan wel zonder saus. Heerlijk eigenlijk terwijl toch iedereen wel weet dat dit niet de meest gezonde voeding is. Nou ja, morgen maar weer beter. Vandaag neem ik het er even van.
Inmiddels bladerde ik door de krant die het gebruikelijke moord en brand schreeuwde. Altijd mensen en meningen die elkaar tegenspreken of het absoluut niet met elkaar eens zijn. Dat heet nieuws tegenwoordig. En gek genoeg gaat dat niet vervelen. Maar het lijkt wel een beetje de omgekeerde wereld. Politici die het beter vinden als zij de XTC legaliseren om de criminaliteit in de wielen te rijden.
Paul Depla houdt een betoog zo van, “waarom moet ik XTC verbieden als we alcohol gewoon toestaan. Snel denk ik, “zit hij nog in een trip of begint hij er net aan”. Gek eigenlijk, als we het niet kunnen winnen gaan we het maar legaliseren. Dat doen we ook al met de wiet en het fietsen op de stoep.
Het is zo’n beetje de wereld op zijn kop. Vorige week reed ik zoals gewoonlijk te hard over de A7 en ik kreeg daar een bon voor. Toen ik de agent vertelde dat wij het te hard rijden eigenlijk moeten legaliseren, moest ik daarna ook nog een blaastest ondergaan. Of ik gedronken had en ja dat had ik, maar al twintig jaar geen alcohol. Zoek het maar uit dacht ik, sukkel.
Mijn oog viel op een grote blauwe pagina met een foto van Mark Rutte. Hij was echter niet alleen, hij had wat tekst om zich heen verzameld. Normaal lees ik dit soort van teksten nooit. Politiek interesseert mij niet. Het heeft nog nooit mensen bijeengebracht en zal dat in de toekomst toch ook niet doen. Omdat ik toch niets anders te doen had dan eten en wat lezen, begon ik aan die lap tekst.
En ik moet zeggen verassend. Hij vergeleek Nederland met een kwetsbaar vaasje. Dat vaasje daar moesten wij allemaal heel zuinig op zijn. En aan de andersdenkende deed hij de uitnodiging, “kom bij ons staan en neem de zorg voor dat vaasje op je”. Op zich goed bedacht. Alleen bij ons thuis stonden er altijd twee vaasjes met de klok in het midden.
“Tijden veranderen”, dacht ik. Het verhaal was best goed geschreven en kwam betrokken over, je zou hem bijna geloven. Want snel moest ik denken aan de kwartjes die nooit meer verdwenen. En heel vroeger had je in Amsterdam Noord de scheepswerven die wel verdwenen. Zo ook Daf en de NDSM, allemaal weg. Jammer want het rode dorp is nu een yuppen wijk.
Daar staan tegenwoordig de Porsche’s en de Hummers h2. Nee daar is het leven gelegaliseerd ten voordelen van het grote kapitaal. Dat heeft die politiek dan toch maar mooi voor elkaar. Net als met je auto de binnenstad in proberen te komen, niet meer mogelijk. Amsterdam is een fietsstad geworden en die vallen daar uit de lucht. Menig ondernemer hield hierdoor het hoofd niet langer boven water.
Maar Rutte leeft nog in de tijd van vaasjes en maakt daar graag de vergelijking mee. Aan het einde van het artikel gooide ik de patat en de hamburger naar binnen alsof het de laatste was. Met hongerige ogen keek ik in het rond en wilde net als die jongere veel lawaai gaan maken. Welke tekstschrijver had voor een te dik salaris deze tekst geschreven, mister Spock of captain Kurk? Deze gast is niet van deze wereld.
Kok, een kwartje. Depla het spaarloon. Rutte, nog duizend euro van te goed. Balkenende, zoet na het zuur. En ga zo maar door. Dat er wat moet gebeuren dat geloof ik, maar ons op een vaasje te laten passen. Dat kan alleen in Sesamstraat. Ook een leugen want Bert en Ernie zijn ook niet te vertrouwen.
Ik weet het wel politiek is aan mij niet besteed. En Rutte, droom maar lekker door. Eén ding moet ik hem meegeven. Vindingrijk is hij wel.
Cees Baerts
