Purmerend – In “De wereld van Lisette” neemt Lisette van Oostrom ons mee in haar wereld. Lisette en haar gezin wonen in hartje Purmerend. Haar man Michel is eigenaar van Franzen op de Kaasmarkt. Ze hebben twee kinderen: de 14-jarige adoptiedochter Jemi en dochter Yara van 11. De wereld van Lisette wordt iedere zondag om 10:00 uur gepubliceerd.
De komende weken volgen we Lisette tijdens de reis de ze deze lente met haar gezin maakte naar de geboortegrond van Jemi. Maar eerst maken we kort kennis met de familie aan de hand van fragmenten uit het weblog dat Lisette in 2006 schreef – de periode dat ze ouders werden van de toen 1-jarige Jemi.
2006
Wij zijn Michel en Lisette. Wij wonen in een mooi dorp in Noord-Holland. Ons huis is gebouwd in 1935 daarom hebben wij flink verbouwd toen we hier kwamen wonen. Alles is zo ongeveer vernieuwd. gelukkig is Michel heel handig en hebben we dus veel zelf kunnen doen. Michel heeft samen met zijn vader, moeder en zus een winkel. Zelf ben ik makelaar en hypotheekadviseur in ruste. Vanwege mijn gezondheid. Heb ik helaas mijn baan moeten opzeggen. Een aantal jaren geleden bleek dat ik een chronische ziekte had. Hierdoor zou zwanger worden nog wel eens lastig kunnen worden , werd ons gezegd door de specialist. na een aantal jaren proberen, werd ik dan toch zwanger. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam. We hadden kunnen kiezen voor i.v.f. maar dat zou niet goed zijn voor mijn gezondheid. Dus hebben we ons aangemeld voor adoptie.
De adoptieprocedure (Januari 2006)
Ons adoptieverhaal begon In 2003, toen we ons inschreven bij het min. van Justitie voor adoptie. Na twee jaar, in jan. 2005 kregen we bericht dat we konden beginnen aan de verplichte Via-cursus. Dit waren 6 bijeenkomsten van 3 uur waarin er werd verteld over diverse adoptiewetenswaardigheden. Je moet dan denken aan hechting van het kind aan ons als nieuwe ouders, hoe het er aan toe kan gaan in weeshuizen en waar zijn de hulpverleningsinstanties te vinden wanneer er problemen ontstaan met jouw kind. In aug. 2005 begonnen de gesprekken met de raad van de kinderbescherming. Dit waren 4 prettige gesprekken waarin ze alles van je willen weten. Na 4 weken hadden we dan eindelijk de felbegeerde beginseltoestemming in huis. Dit is de toestemming van de Nederlandse overheid die je nodig hebt om te mogen adopteren. Hierna schreven we ons in bij het bemiddelingsbureau Wereldkinderen. Je hebt verschillende bureau’s maar deze sprak ons het meeste aan vanwege de grote hoeveelheid landen waar ze voor bemiddelen. Op een aantal formulieren konden we onze wensen en grenzen aangeven t.a.v. landen, leeftijd kind en gezondheid. Hierna volgt dan een kennismakingsgesprek met een medewerkster van het bureau.
Nu is het zo dat ieder land eisen stelt aan de adoptieouders. Dat kan gaan om gezondheid, huwelijksduur, inkomen, geloof, ect. Ook is de adoptieprocedure in ieder land weer anders. Onze voorkeur ging al snel uit naar Zuid-Afrika. Dit om een aantal redenen: de kinderen worden veelal officieel afgestaan dus de moeder is bekend, vaak zijn er dikke dossiers met veel informatie over de achtergrond van het kind, de kinderen worden opgevangen in pleeggezinnen, zijn veelal niet ondervoed, de biologische moeder helpt soms mee nieuwe ouders voor haar kind uit te kiezen en voor haar is goede begeleiding, god wordt om hulp gevraagd bij het uitkiezen van de nieuwe ouders dmv gebed bij toewijzing. Wij moesten een aantal officiële documenten verzamelen, een fotoalbum van ons leven maken en een aantal brieven in het Engels schrijven. Deze brieven zijn bestemd voor de rechtbank daar, het adoptiebureau daar en een aparte brief hebben we geschreven voor de moeder. Dit laatste was zoals je zult begrijpen erg emotioneel. Alle officiële papieren zijn nu in Zuid-Afrika en het wachten op een telefoontje is begonnen. Dit kan morgen maar ook pas over een aantal maanden zijn.
Voorbereiding (februari 2006)
Elke keer als de telefoon gaat op een ongebruikelijk moment dan krijg ik een hartverzakking. Ik hoop toch niet dat dit zo blijft tot het echte telefoontje (dat we een zoon of dochter hebben). Dat kan namelijk ook nog wel maanden duren. Het lastigste vind ik eigenlijk dat we niet weten hoe oud ons kindje is. Voorbereiding (o.a. emotioneel) is moeilijk. Een kind van 3 maanden is toch echt heel anders dan een kind van 2 jaar. Bij dat laatste kunnen we meteen met opvoeden beginnen. Laten we hopen dat ons kind dan nog niet verpest is (dit is natuurlijk een grapje)!!!! Iedereen leeft erg met ons mee en dat stellen we zeer op prijs. En voor iedereen die dit leest en vraagt of we wel willen laten weten als we het telefoontje krijgen: als we dat telefoontje krijgen, zullen we ervoor zorgen dat dit jullie echt niet ontgaat hoor.
Tijd (juni 2006)
Op dit moment is de meest gestelde vraag aan ons, wanneer dat ‘verdomde’ bureau nou eens gaat bellen (zoals een vriendin gisteren zei) dat er een kindje voor ons is. Dan antwoord ik meestal met de zin: het komt wanneer het komt. Waarop de meeste mensen mij wat bevreemd aankijken. Ik zie ze denken wat een vaag antwoord. Daarmee bedoel ik dus het kindje komt wanneer het er klaar voor is bij ons te komen. Dat is onze levenshouding, tijd is zo’n relatief begrip. Eigenlijk heel oninteressant. Wij leven in het nu en dat betekent voor ons dat het leven draait om de reis (zoals nu de bijzondere wachttijd) en niet alleen om het resultaat (de komst van ons kind). Als we nu alleen bezig zouden zijn met de toekomst zouden we het nut van het heden niet zien. Dat zou toch wel erg jammer zijn. Dit alles betekent natuurlijk niet dat we ons niet ontzettend verheugen op de komst van ons kindje. Het betekent ook niet dat wij soms ook geen moment hebben van ongeduld. Maar meestal zijn wij heel geduldig. Wij geloven absoluut dat het kind naar ons toekomt dat bij ons hoort. En wij zijn zeer nieuwsgierig naar wie dit kind is. Wat is zijn karakter, zijn passie en hoe ziet het eruit.
WIJ HEBBEN EEN DOCHTER!!! (Juni 2006)
Gisterenmiddag om 3 uur kwam het dan, een telefoontje van Wereldkinderen: wij hebben goed nieuws. Er is een dochter voor jullie, zij is 1,5 jaar, gezond en ze heet Jemima. We noemen haar Jemi. Woorden kunnen niet beschrijven hoe blij we met haar zijn. Natuurlijk hebben we een feestje gebouwd gisteren met een aantal dierbaren. Champagne erbij en eten gehaald, allemaal in een roes die zijn weerga niet kent. We hebben cadeautjes gekregen voor Jemi van zwembandjes tot mooie jurkjes, van alles. Bossen bloemen staan hier nu in huis. Het is één groot feest. Gisterenmorgen stond ik op en dacht, laat ik vandaag de laatste envelopjes maar eens schrijven. Er waren nog wat adressen die ik moest opzoeken vandaar. Voor de zekerheid had ik nog even gebeld met de drukkerij wat we ook al weer afgesproken hadden. Daarna nog wereldkinderen gebeld om te vragen of de fax van mijn nieuwe paspoort goed aangekomen was. Achteraf bleek dat ze bij wereldkinderen al wisten dat ze ons ’s middags gingen bellen met het voorstel maar ze mochten dat nog niet zeggen. ’s Middags nog met onze nieuwe buurvrouw en een paar van haar vriendinnen zitten praten over de adoptie. Ik was net een kiwi aan het snijden toen de telefoon ging. Met wereldkinderen…… Ik dacht dat ik niet goed werd. Ik zat te shaken op mijn stoel. Daar kwam dan het voorstel met uitgebreide beschrijving van onze dochter. Aangezien ik met Mich had afgesproken dat ik naar hem toe zou komen als ik ooit het belletje kreeg, ben ik meteen naar de buurvrouw gerend. Wil jij me alsjeblieft naar de winkel brengen want we hebben een dochter!! In de winkel aangekomen, stond Mich iets uit te zoeken voor een klant. Ik zei tegen hem hoi mich, hij zei: ik heb nu even geen tijd. Ik zei: dat is dan jammer papa gefeliciteerd met JE DOCHTER!! Je had zijn kop moeten zien, zo een bijzonder moment. Hij is meteen mee naar huis gekomen en we zijn een aantal mensen gaan bellen. Hier alvast een fotootje van ons meisje dat een beetje moe was op het moment dat de foto genomen werd.Volgende week vertrekken we al dus vandaag moeten we van alles gaan regelen. Tot later.
Roes (juni 2006)
We leven echt in een roes. Gisterennacht hebben we nauwelijks geslapen door alle emoties. Een paar glaasjes champagne erbij en je weet het wel. Ik liep gisteren als een zombie door het huis en Mich was hyper. Het is raar want je weet dat je gebeld kan gaan worden maar dan is het toch nog onverwachts. Er moet nog een hoop geregeld en gekocht worden maar iedereen heeft zijn hulp aangeboden en daar maken wij dan ook gebruik van want we gaan Zondagmorgen as. al naar Zuid-Afrika. Op maandag 10 juli krijgen we Jemi en de 12e gaan we naar de rechtbank. Vrijdagmiddag gaan we nog naar Wereldkinderen waar we de benodigde info krijgen voor de reis. We zullen verblijven in The Rose, eerst een paar dagen in een appartement en dan nog 2 weken in een cottage. Wel zo lekker als je een eigen keuken hebt en ook genoeg ruimte. Ten slotte rent Jemi al rond op haar leeftijd. We vertrekken precies op de dag waarop wij ook van plan waren nog een weekje op vakantie te gaan. Grappig he. Maar goed we zijn eerst nog een week met z’n 2en in Zuid-Afrika dan kunnen we het land gaan bekijken.
