Al enige jaren beweert de gemeente Purmerend te beschikken over een goed uitgevoerd armoedebeleid. Ik persoonlijk heb dit vaak bestreden, eens te meer omdat het huidige beleid mensen in het algemeen niet daadwerkelijk uit de armoede haalt maar hen juist structureel in de armoede houdt. Dergelijke kritiek is uiteraard confronterend voor diegenen bij de gemeente die toch van mening zijn dat we ‘al het mogelijke doen’ om juist armoede in huishoudens waar minderjarige kinderen onderdeel van uitmaken te bestrijden?
Twintig procent van onze inwoners in Purmerend zijn kinderen. Zo’n 16.000 kinderen tot aan de leeftijd van 18 jaar. Het aantal kinderen dat potentieel slachtoffer is van een minderdraagkrachtige gezinssituatie is momenteel 1.600 in getal. Dat is ongeveer 10% van alle jongeren in de stad.
Elk kind dat gebukt gaat onder de armoede van ouders is er uiteraard een te veel, begrijpt u mij niet verkeerd. En al het beleid dat deze kinderen een gelijkwaardige uitgangspositie in het leven geeft gelijk aan kinderen uit meer welgestelde families zijn wat mij betreft zeer gerechtvaardigd. Maar armoedebestrijding gaat niet om kinderen alleen!
Het aantal burgers in Purmerend dat zonder de zorg van kinderen maar wel in armoede zitten zijn er in aantal aanmerkelijk meer. Het betreft hier nog eens 3400 eenpersoons- kinderloze en overige huishoudens waarvan in aantallen (volgens cijfers van het CBS) 11% rond moet komen met een sociaalminimum inkomen. Naar schatting en rekenwerk op basis van de wel beschikbare (landelijke) gegevens bestaat de laatste groep Purmerenders uit ongeveer 7.400 individuen die onvoldoende gebruik kunnen en mogen maken van de door de gemeente aangeboden armoedevoorzieningen. De meeste armoedevoorzieningen worden namelijk niet aangeboden aan alleenstaanden en werkenden met te weinig loon. Deze vallen in deze ‘armoederegeling’ feitelijk en structureel buiten de boot.
De huidige maatregelen ten aanzien van het armoedebeleid in Purmerend zijn dan ook ‘te pedofiel’! Te kindgericht! Het armoedebeleid bevoordeeld eenzijdig alleen onze medeburgers met kinderen. Meer dan 80% van de in het leven geroepen armoede-ondersteuning gaat dan ook naar de een- en tweeoudergezinnen in de stad. De overige (meerderheid) van onze arme inwoners worden zogenaamd ‘in de eigen kracht gezet’.
Volwassen zonder kinderen, die eveneens rond moeten komen van een bestaansminimum hebben slechts ‘recht’ op een vergoeding van het Eigen Risico op de zorgverzekering van € 200. En een jaarlijkse ondersteunende bijdrage voor het internet van maximaal € 100. En bestaat de mogelijkheid tot het afsluiten van een te dure collectieve zorgverzekering. Voor de rest is voornoemde doelgroep voornamelijk afhankelijk van het telkens weer individueel aanvragen van bijzondere bijstand, waarbij men steeds weer financieel door de mangel wordt gehaald.
De bejubelde compensatie voor het Eigen Risico voor de zorgkosten van € 200 werkt niet! Eens te meer omdat deze vergoeding pas beschikbaar komt door de verkeerde aanname dat betrokkenen alles onder deze grens wel direct kunnen betalen? Dat is in veel gevallen niet zo. Mensen in financieel onvermogen hebben niets aan een dergelijke bodemconstructies. En feitelijk vergroot een dergelijke maatregel juist zorg mijdend gedrag in plaats van dat men denkt dit te voorkomen. Beter is dat de rechthebbenden hun Eigen Risico tot aan het bodembedrag vergoed krijgen. In de praktijk worden de verschuldigde kosten juist een veel groter probleem door onevenredige incassomaatregelen van zorgverzekeraars.
De eenmalige ondersteunende bijdrage voor volwassenen voor internet en sport is feitelijk een lachertje. Alleen voor een internetverbinding is minimaal een bedrag van ongeveer € 450 per jaar benodigd. Met de ondersteunende bijdrage van de gemeente van maximaal € 100/jaar betekent dit concreet een financiële bijdrage van € 8 per maand. Dergelijke financiële ondersteuning is feitelijk te verwaarlozen.
De gemeenteraad heeft in de commissievergadering van verleden week voornamelijk platituden (inhoudsloze uitspraken) gebruikt om het armoedebeleid te evalueren. “Mooie nota”; “Goed stuk”; “Goed leesbaar”; “Geeft inzicht” etc. Slechts het CDA heeft zich uitgesproken op het veelal ontbreken van cijfermateriaal op basis waarvan de gemeenteraad e.e.a. kan toetsen. Feitelijk een retorische vraag, te meer omdat zij in het verleden akkoord zijn gegaan met het zogeheten “van tellen naar vertellen-beleid”. Concreet houdt dit in dat er totaal geen statistische gegevens zijn bijgehouden vanaf 2015 over inkomens, doelgroepen en het aantal mensen dat daadwerkelijk in armoede zit. Het verdoezelen van dit soort belangrijke statistische gegevens voedt dan ook doelbewust de eigen ‘vrije interpretatie’ van lokale politici om er ook iets van te vinden.
Kortom blijft het armoedebeleid van Purmerend vooral ingegeven door het structurele gebrek aan inhoudelijke kennis en ervaringscijfers. En anderzijds geeft dit ‘ongeoorloofde ruimte aan het onderbuikgevoel’ van lokale politici die zich met een sentimentele grootouderrol wensen te verplaatsen in ‘hun kinderen’. Daarbij ‘de jeugd heeft de toekomst-retoriek’ losgooiend. Deze ‘verjongende wensgedachte’ staat een objectief en effectief armoedebeleid voor iedereen in Purmerend behoorlijk in de weg. Het zijn voornamelijk de pedofiele sentimenten die dit armoedebeleid armoedig houdt en het grootste deel van de Purmerendse armen arm.
Tor Narra (a.k.a. @ernstvandamme)
24 mei 2019
Redactie: Ernst van Damme was gemeenteraadslid voor lijst van Damme in de periode 2014 – 2018. Al een paar jaar schrijft Ernst zijn columns voor Regio Purmerend. Door enkele stemmen tekort lukte het Ernst niet om plaats te nemen in de gemeenteraad voor de huidige periode. Met de columns blijft hij zijn mening geven over het reilen en zeilen in onze gemeente. Met een scherpe pen beschrijft hij hoe het bestuurlijk beter kan en probeert hij raadsleden, wethouders en burgemeesters te bewegen om de zaken eens van een andere kant te bekijken.
