Ik had vanochtend een filosofisch gesprek met mijn dochters. De aanleiding was het volgende. Deze week hebben wij meerdere ongeduldige mensen in huis. De vraag die ik gisteren aan de twee personen stelde was: waarom voel je je zo ongeduldig? Na wat praten kwamen we hierop uit. Er werd bedacht wat men wilde en daarna hoe het dan precies zou moeten lopen. Liep het even anders dan raakte men geïrriteerd. Aha, loslaten is het dingetje dus.
Vanochtend probeerde ik met onze meiden over loslaten te praten. Over wat het is en wat het je kan brengen om niet elk detail van je leven proberen te regisseren. Maar de manier waarop te laten ontstaan. Je te laten verrassen! Ik gaf ze 1 concreet voorbeeld over hoe dit je iets moois kan brengen.
We gingen deze week 2 nachtjes weg met ons gezin naar Breda. Daar aangekomen besloten we een bezoekje te brengen aan de dierentuin. In het hotel zei mijn man Michel terloops, online de kaartjes bestellen is goedkoper. Ik reageerde niet echt daarop en hij ook niet, dus kochten we geen kaartjes online.
In de dierentuin aangekomen bij de kassa, bestelt Michel 4 kaartjes. Het pinnen lukt niet, de betaal poging wordt geannuleerd. Bij de tweede poging bedenkt Miichel dat de uitrijkaart er niet bij zit. Weer een annulering. Op dat moment vraagt een onbekende vrouw die achter hem staat of we al kaartjes hebben? Ze heeft vier kaarten over en vraagt of we die willen hebben? Nou graag zeg, een besparing van ruim honderd euro, daar zeggen we geen nee tegen!
Hadden we de details willen regelen dan hadden we natuurlijk al lang onze kaartjes online besteld. Maar omdat we dit niet hadden gedaan, werden we verrast! Het volgende wat we ons toen afvroegen: was dit nou toeval of niet! Nou wordt het wel heel filosofisch! Het volgende verhaal van een tijdje terug komt bij me naar boven.
Op een mooie donderdagavond sta ik op de overloop een nieuw lampenbolletje in te draaien. Vanuit mijn ooghoek zie ik onze 14-jarige puber aan komen lopen vanuit haar slaapkamer. Mijmerend over onze heerlijke zomervakantie, zie ik ineens een lichaam als een strijkplank voorbij komen. Huh, wat is dit?
Terwijl het lijf van mijn dochter het trapgat in stort met haar hoofd naar beneden, heb ik nog net de tegenwoordigheid van geest om haar enkel vast te grijpen. Waar normaal een heel lijf aan één enkel verplaatsen veel kracht kost, gaat het dit keer dood gemakkelijk. Wat adrenaline al niet met een mens kan doen!
Als ik haar omhoog gehesen en omgedraaid heb, zie ik dat haar ogen open zijn maar toch lijkt ze me niet te horen. Terwijl ze langzaam bij komt en ik een kussen onder haar hoofd leg, zegt ze: waarom lig ik hier mam? Je bent flauwgevallen lieverd.
Wat een plek zeg, pal voor het trapgat. Dat verzin je toch niet!
En wat een mazzel dat ik daar het lampje stond te verwisselen terwijl dat lampje al weken lang stuk was. Toeval of voorbestemd, vraag ik me af?
