Wat gaat de tijd toch snel. Deze week zijn onze dochters Jemi en Yara alweer 15 en 12 jaar geworden. Dat ze er zijn, is voor ons een dubbel wonder. Het nam namelijk nogal wat tijd en moeite om ze te krijgen. En op hun verjaardag ga ik altijd weer even terug naar die tijd van toen.
Ik kijk terug naar het gevoel van de vele pijn en wanhoop dat mijn lijf me zo hopeloos in de steek liet door mijn ziekte. Tot het geweldige gevoel dat we na 8 jaar toch twee kinderen in amper één jaar tijd in onze armen mochten sluiten. Wat een avontuur was dat! Eerst naar Zuid-Afrika afreizen om onze jemi op te halen en een paar maanden later ook nog eens zwanger zijn. Ik kan het iedereen aanraden😉
Omdat ze één dag na elkaar jarig zijn, waarvan één op sint Maarten, heb ik nooit zoveel tijd om op de dag zelf stil te staan bij hoe het was toen ze bij ons kwamen. Op de verjaardag van onze oudste (adoptie)dochter Jemi ben ik ieder jaar blij en verdrietig tegelijk. Ze was 20 maanden toen we haar in onze armen mochten sluiten. Een onvergetelijk moment en niet in woorden uit te drukken. Maar ieder jaar op haar verjaardag ben ik ook verdrietig omdat haar geboorte moeder hier niet bij kan zijn. Wat zou het fijn zijn als ze kon zien wat een heerlijke meid het is. De tranen druppelen uit mijn ogen als ik dit opschrijf want wat zou ik deze dag graag met haar delen. Als twee trotse moeders van dit mooie meisje.
En toch probeer ik samen met dit verdriet ook extra te genieten van haar verjaardag. Dubbel plezier voor twee moeders tegelijk dus! Want waar haar moeder ook mag zijn op dit moment, ik ben haar dankbaar. Dankzij het dappere besluit om het beste voor haar kind te willen, ondanks de pijn van haar verlies, mocht ik moeder worden van haar dochter! Bedankt mama Agnes, voor dit dierbare geschenk, ik zal er voor de rest van mijn leven héél goed op passen.🙏🏿
Ps: benieuwd naar onze hele adoptieverhaal? Kijk dan op ons blog
