De wereld verandert. En wij veranderen mee. En terwijl de wereld rustig doordraait, draaien wij als mensheid nog harder door.
Terwijl onze premier de grootste crisis uit zijn carrière probeert te bezweren met een voor hem uiterst pijnlijke maatregel – het terugbrengen van de maximum snelheid op onze snelwegen – verhogen ze een paar landen verder de snelheid naar 140 km per uur. Ondertussen harren-warren beroepsgroepen over de interpretatie van de stikstofcijfers. Zijn de boeren schuldig aan de CO2 uitstoot? Of moeten we naar Schiphol kijken?
Boeren protesteren en vinden steun van veel Nederlanders. Geen #boeren, geen #slagroom. Leraren protesteren, de werkdruk is te hoog, de salarissen te laag. Een Amsterdamse scholengroep besluit zelfs een week te moeten sluiten om zich te beraden op de toekomst. Geen #leraren, geen #kennis. Ook de zorg protesteert. En het Openbaar Vervoer. Vliegtuigmaatschappijen. De politie.
Maatschappelijke crisis
Ons land laat van zich horen. De salarissen zijn te laag. De zorgpremies te hoog. Huizen onbetaalbaar of niet voorradig. We zitten in een crisis. Na het bezweren van de financiele crisis, heeft zich nu een maatschappelijke crisis aangediend. Eentje die ons op zo veel vlakken raakt, dat het bijna onmogelijk lijkt om er een passend beleid op te maken.
Om toch maar “iets” te doen, draaien wij als mensheid rustig door. De roet-tax spekt de staatskas, vermindert de koopkracht en zou ons moeten stimuleren om een nieuwe auto te kopen. In Purmerend gaat men verplicht van het aardgas af om over te stappen op een op biomassa gestookt stadsverwarmingssysteem. “Een tijdelijke oplossing” van een aantal decennia. Terwijl herfst-bladeren de grootste CO2 veroorzakers zijn en we vroeger de natuur de natuur lieten in onze bossen, halen wij onze gecertificeerde houtsnippers uit ons eigen land.
De PFAS-norm wordt verruimd door de provincie, zodat er weer gebouwd mag worden. Bouwen doen we graag, we verkeren immers ook in een #wooncrisis. Maar niet om de hoek. Niet te hoog. Niet te duur. Niet te tijdelijk. En uiteraard alleen voor onze eigen kinderen uit onze eigen regio. Alles om de wachtlijsten terug te dringen. Dat snapt iedereen.
Gelukkig hebben we als mensheid nog tijd voor dingen die er wel toe doen. Onze juristen kunnen zich nog buigen over zeer belangrijke kwesties. Zo schijnen onze huiskatten levensgevaarlijk te zijn voor ons ecosysteem. Sterker nog – zo wordt de suggestie gewekt – de rechter zou kunnen bepalen dat alle katten verplicht binnen moeten blijven. Viervoetertjes die buiten komen overtreden de Europese regels. Juridisch gezien zou dat stand kunnen houden.
De wereld draait door – en wij ook!
