Geschreven op 17 juni 2016 – Het is vrijdagochtend. En met een kop koffie kijk ik vanachter mijn laptop door het raam. Ik had al een aantal ideeën voor een leuke column, maar de gebeurtenissen van afgelopen dinsdag blijven maar door mijn hoofd spelen.
14 juni, een dag als alle andere voor velen van ons. Maar niet voor die ene Opa. Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat zijn twee kleinkinderen zijn vermoord.
Onder invloed van alcohol en cocaïne voltrok zich in een woning in Purmer-Noord een drama. Met als slachtoffertjes zijn twee jonge kleinkinderen. En als dader zijn stiefdochter. Romy (bijna 2) en Daniël (5 maanden) werden door hun moeder door tientallen messteken om het leven gebracht.
Ieder jaar op 14 juni richt Opa voor de deur van die woning een klein monumentje op. Een steen met de namen van de kinderen en hun sterfdag. Kaarsjes. Knuffels. Ook afgelopen dinsdag maakte Opa zijn gang naar deze plek, dit jaar voor de laatste keer.
10 jaar is een waardige afsluiting. Maar ook de bittere nasmaak die deze dag ieder jaar weer heeft, zal in deze beslissing hebben meegespeeld. Als Opa -figuurlijk gesproken- de straat nog niet uit is, wordt er door een van de buren Handhaving gebeld. Ook dit jaar gebeurde dat weer. Een uur? Misschien twee? Onder toeziend oog van twee ambtenaren verdwijnt het monumentje van Opa in een kliko. Met alleen de stoeptegel met namen als stille getuige van een onbeschrijfelijk verlies van deze man.
De verontwaardiging verspreidde zich snel via het internet. En gedurende de middag en de avond vulde het monumentje zich weer met kaarsjes en knuffels. Ditmaal niet van Opa, maar van onbekende buurtbewoners.
Toestemming voor een permanent monumentje heeft Opa van de gemeente niet gekregen. En wat gun ik deze man en zijn twee kleinkinderen een mooie permanente stoeptegel. En kaarsjes, knuffels en bloemen die er dagen of weken blijven staan.
Een vriendinnetje van mij schreef vanmorgen – in een hele andere context -: “De kracht van Facebook is dat het mensen samenbrengt en dat zie je ook nu weer gebeuren!”. Laat ik dat maar als lichtpuntje in mijn gedachten houden. Ik hoor net dat nu, 3 dagen later, alle knuffeltjes en kaarsjes er nog staan. Afgelopen dinsdag zijn Romy en Daniël met meer mensen herdacht dan dat de afgelopen jaren het geval was. Dankzij de social media. En dankzij de knuffeltjes van Opa.
Kopfoto: Mariëtte Boering.
Stiefopa herdenkt gruwelijke moord op kleinkinderen voor laatste keer in Purmerend
PURMEREND Stiefopa Harry van der Meijden stopt met het maken van jaarlijkse monumenten voor zijn twee vermoorde kleinkinderen Romy en Daniël. Tien jaar na de gruwelijke moord besluit hij ze voortaan thuis te herdenken. Op 14 juni 2006 werd Purmerend opgeschrikt door de afschuwelijke moord op Romy van 1 jaar en Daniël van 6 maanden.
Lees hieronder meer over Stichting Verloren Toekomst.
Herdenkingen
Herdenken. Eigenlijk is er geen plek om de moord te herdenken. Een mager boompje aan de Overlanderstraat in Purmerend. In 2006 werd daar door omwonenden een enorme berg knuffels neer gelegd.
Oproep;
Als er vandaag knuffels en kaarsjes staan als een “in memoriam” voor deze twee kids: blijf er áf en laat ze staan!
Dank u wel.