Purmerend – Vele Purmerenders kennen de stationskat Brammetje. De rode kater huist al jaren iedere dag op NS station Weidevenne. Brammetje is een allemansvriend die de treinreizigers op het station begroet en knuffelt. Ook veel NS-medewerkers kennen de kat inmiddels bij naam. Tijd voor de NS om eens aandacht aan Brammetje te geven. En dat vonden wij te leuk om het niet even met jullie te delen!
****Dit verslag is gemaakt door de NS en hier met toestemming gepubliceerd. Reageren kunt u natuurlijk ook via het oorspronkelijke Facebookbericht.****
Hoe Brammetje een bekende kat werd
‘Deze plek patrouilleren is echt een fulltime job, maar wie houdt anders het station in de gaten?’, miauwt stationskat Brammetje. ‘Purmerend Weidevenne is al zo’n vijf jaar mijn standplaats. Mijn bedienden waren op vakantie en ik vond dat best een beetje eenzaam. Ik kreeg wel gewoon te eten van een ander mensenwezen, maar niet de aandacht die ik toch echt 24/7 nodig heb. Ik besloot maar een blokje om te gaan en kwam op deze geweldige plek terecht. Ineens kreeg ik weer aaitjes. En dan niet alleen maar van míj́n mensenwezens, maar van wel tientallen verschillende! Het was fan-tas-tisch.’
‘Zelfs toen mijn bedienden weer thuis waren, bleef ik hele dagen op het station. Ik kwam alleen maar naar binnen om te eten en dat kom ik nog steeds. Maar daarna roept de plicht, dat snappen mijn bedienden ook wel. Het station kan echt niet meer zonder mij. Alleen in de winter ben ik veel thuis. Veel te koud. Ik ben en blijf een luxepoes.’
‘De coronatijd was ontzettend zwaar. Hele dagen zat ik op het station, helemaal in mijn eentje, en kreeg maar enkele aaitjes van de paar reizigers die er nog waren. Toch hield ik vol. Elke dag zat ik klaar in de hoop dat er weer een volle trein zou arriveren. Gelukkig wordt het nu weer wat drukker en kom ik weer aan mijn dagelijkse dosis knuffels. Wat heb ik die vreemde tweepotige schepsels gemist!’
‘Je kan wel stellen dat ik inmiddels een echte celebrity ben. Ik heb zelfs een eigen Facebookpagina. Hier delen mijn fans foto’s van mij en vertellen ze dat ik weer eens ben gespot op het station. Dat is ook wel handig voor mijn twee, toch best wel lieve dienaren. Ze maken zich soms wel eens ongerust, maar nu zijn ze continu op de hoogte van wat er met mij gebeurt. Al die aandacht vinden ze wel leuk, maar stiekem zouden ze het ook wel fijn vinden als ik wat meer thuis zou zijn. Daarin moet ik ze alleen wel teleurstellen: ik ga nog lang niet met pensioen.’
