Het was een gewone woensdag in Purmerend, en daar waren ze opeens. Als een kudde uit de kluiten gewassen bizons razen ze door de stad: dikke, zwetende veertigers op elektrische fatbikes. Het is een spectaculair tafereel, alsof iemand een Midlife Crisis Parade heeft georganiseerd. Alleen ontbreekt er een fanfare, al maakt het gezoem van die overbelaste elektromotoren een soort tragisch alternatief geluid. Op de betreffende woensdag telde ik er al zo’n 12.
De meeste dragen het uniform van hun soort: strakke, glimmende sportshirts die de illusie van snelheid moeten wekken, gecombineerd met wielrennersbroeken die je ogen spontaan in de foetushouding laten schieten. Een groot deel van deze helden heeft ook een zonnebril op die net iets te klein is voor hun gezicht, waardoor ze eruitzien alsof ze klaar zijn voor een Tour de France die zich beperkt tot een ronde om het winkelcentrum.
De verovering van de stoep
Waarom een fatbike? Omdat een gewone fiets natuurlijk niet volstaat als je de ultieme indruk wilt maken. Deze banden zijn zo dik dat je bijna verwacht dat ze ook als luchtkussen kunnen fungeren mocht iemand besluiten om spontaan om te vallen. Purmerend, met zijn vlakke straten en nul hoogteverschil, is natuurlijk dé perfecte plek voor een voertuig dat eigenlijk bedoeld is om door de woestijn of over poolvlaktes te rijden.
Ze nemen alles over: de fietspaden, de stoep, en soms zelfs het terras. Want ja, als je 120 kilo eigen lichaamsgewicht combineert met een fatbike van 40 kilo, dan is sturen natuurlijk een uitdaging. Laat die voetgangers maar uit de weg springen! Dit is een Tour de Force van epische proporties. En mocht er een brommer naast ze rijden, dan volgt vaak een veelzeggende blik die lijkt te zeggen: “Wie is hier nu echt de baas van de straat?”
De strijd tegen de elementen (en de zwaartekracht)
Het echte spektakel begint pas wanneer een hellinkje opduikt. Of dat nu de onderdoorgang naar het station is of een net iets te hoog drempeltje, het lijkt een titanenstrijd. De dikke veertiger, druipend van het zweet ondanks de trapondersteuning, vecht niet alleen tegen het eigen lichaam maar ook tegen de natuurwetten. Gelukkig is daar de elektrische motor, die piept en kraakt onder de immense druk, alsof hij elk moment zijn ontslag wil indienen.
Het mooiste is het moment dat ze stil komen te staan omdat de batterij het heeft opgegeven. Dan wordt duidelijk hoe zwaar zo’n fatbike eigenlijk is. Een heldhaftige poging om te duwen wordt gevolgd door een blik van pure wanhoop, waarna de enige optie is om dramatisch af te stappen en met de fiets aan de hand verder te strompelen. Een mens zou er bijna medelijden mee krijgen – bijna.
Een ode aan de onverschrokken veertiger
Maar laten we eerlijk zijn: deze mensen verdienen eigenlijk een medaille. Niet vanwege hun conditie of doorzettingsvermogen, maar omdat ze zonder enige schaamte door Purmerend rijden alsof ze het stralende middelpunt van het universum zijn. Het zelfvertrouwen spat er vanaf. Of het nou regent, waait of de zon genadeloos brandt op hun met zweet doordrenkte voorhoofden, niets houdt deze dappere ridders tegen.
Laten we ze daarom eren, deze moderne gladiatoren op hun elektrische strijdwagens. Niet omdat ze gracieus zijn of snel, maar omdat ze ons iets belangrijks leren: dat je nooit te oud, te zwaar of te bezweet bent om op te vallen. Dus, dikke zwetende veertigers op fatbikes, ga door. Jullie zijn een inspiratiebron. Of op z’n minst een bron van ongegeneerd leedvermaak.
Je kunt iets zeggen over de overlast die fatbikes veroorzaken zonder dikke mensen af te zeiken. Maar het feit dat ik nu reageer draagt vast bij aan het idee dat zulke columns goed zijn voor traffic voor de site ofzo.
Wie de FUCK is Rob?
Dit is fat shaming !
Waarschijnlijk zelf formaatje spijker, lucifer of junk uiterlijk