Column van Rob: zwart, het uniform van de fantasieloze rebel

Daar stonden ze dan afgelopen dinsdag bij de ingang van de McDonalds, onze moderne schaduwridders. Negen jongeren gehuld in zwart van top tot teen, inclusief de altijd mysterieuze hoodie diep over het hoofd. Ik heb ze een half uur lang geobserveerd. Het leek wel alsof ze een geheime missie uitvoerden voor een schimmige organisatie. Hun uitstralende motto? “Ik ben mysterieus.” De werkelijkheid? “Ik ben een bijrol in mijn eigen leven.”

Eerlijk, snap ik het ergens wel. Zwart is makkelijk, zwart slankt af, zwart is lekker neutraal. Maar lieve vrienden, hoe saai kun je zijn? Het lijkt wel alsof jullie met z’n allen hebben besloten om een modeshow te houden op een begrafenis. Zwarte kleding is niet langer een statement, het is een collectieve luiheid geworden. De enige spanning die je dan nog oproept, is bij de winkelier die al vermoedt dat je iets gaat jatten en afgelopen dinsdag bij de mensen die de McDonalds niet binnen konden omdat jullie pal voor de ingang bleven staan met een attitude van – ik verdien respect – en daarom ga ik niet aan de kant.

Jullie waren even de schaduw van onze samenleving, de onzichtbare rebellen die op een opvallende manier besloten onopvallend te zijn. Jullie hebben een trend gezet, een cultuur, en laten zien dat mode niet altijd schreeuwend hoeft te zijn om impact te hebben. Het voelde even alsof jullie de rocksterren van de straat waren. Cool, mysterieus en ongrijpbaar, maar toch veel rotzooi plegende.

Maar, zwartgeklede jongeren, laten we even praten. Wat is jullie einddoel? Een carrière als figurant in een goedkope misdaadserie? Het leven is geen Call of Duty. Niemand gelooft dat je een mysterieus bad guy bent. Je bent een wandelend stereotype, een parodie op jezelf en de rest. Je bent niet gevaarlijk, je bent vermoeiend. Ik observeerde jullie gewoon.

Maar laten we wel eerlijk zijn: het gaat niet alleen om de outfit. Het gedrag maakt het plaatje compleet. Beetje hangen tegen een muur, alsof de zwaartekracht alleen voor jou extra hard werkt. Beetje “onzichtbaar” proberen te zijn, maar juist door dat zwart val je op als een zebrapad in de woestijn. En hoe zit het met dat eeuwige gebukt lopen alsof je rug te zwaar belast is door al die duistere geheimen die je met je meedraagt. Of zijn het gewoon je veters die te strak zitten? Ik observeerde jullie gewoon.

Het toppunt van ironie is dat jullie allemaal in zwart lopen om “anders” te zijn, maar jullie lijken op een lopend zwart-witkopieerapparaat dat steeds dezelfde outfit uitspuugt. Niets persoonlijks hoor, maar als ik nog één keer een groep zwartgeklede jongeren hoor mompelen over “respect op straat”, begin ik spontaan aan een crowdfundingactie voor hoodies in regenboogkleuren. Jullie hebben het zwart getransformeerd in een lopende aanklacht tegen creativiteit.

Misschien is het tijd om jezelf te heruitvinden. Misschien is het tijd om die eeuwige zwarte outfit op te bergen, je rug te rechten, en iets te doen dat écht indruk maakt. En nee, daarmee bedoel ik niet dat je overgaat op donkergrijs. Kleur, jongens. Persoonlijkheid. Originaliteit. Want als je nu nog steeds denkt dat zwart cool is, dan is dat misschien wel het grootste misdrijf van allemaal.

Of blijf gewoon zo doorgaan. Loop met je zwarte outfit richting het zoveelste gedoe en probeer je vooral origineel te zijn door precies hetzelfde te doen als al die anderen voor jou. Maar als je straks voor de rechter staat, hoop ik dat je tenminste een kleurrijke stropdas durft te dragen. Dat zou pas écht lef zijn.