Je hebt ze vast wel eens gezien. Die heldhaftige betrokken bewoners, gehuld in witte fluorescerende vesten die zo fel zijn dat je ze zelfs vanaf de maan kunt spotten. Ze noemen zichzelf de “Ogen en Oren van de buurt,” maar eerlijk gezegd lijken het meer “monden en megafoons van de straat”. En boy, dat laten ze horen. Laatst liepen ze hier door de wijk. De decibels gevormd in een kakofonie van stemmen vlogen zo mijn huiskamer in en alle ramen waren echt dicht.
Het idee is nobel, daar niet van. Al wandelend door de wijk willen ze misstanden signaleren: een ladder die nét te handig naast een open raam staat, een sleutel die nog zielig in een voordeur bungelt, of een fiets die in hun ogen “gewoon verdacht” geparkeerd staat. Fantastisch! Maar de uitvoering? Laten we zeggen dat het op sommige momenten meer doet denken aan een live-opname van Ik Hou van Holland. Ze missen een cruciaal onderdeel: stilte. Want goede Oren luisteren.
Wakker discussiëren
Je hoort ze al van verre, vaak voordat je ze ziet. “Hé Piet, kijk daar! Dat ziet er niet pluis uit!” roept een van hen terwijl hij met een zaklampje schijnt alsof hij een UFO probeert te signaleren. “Denk je dat die bakfiets écht van haar is? Want ze keek een beetje… apart.” En de rest van het team stemt in, want ja, niets zegt ‘veiligheid’ zoals een compleet koor van amateurspeurders die de hele wijk wakker discussiëren.
Het mooiste is dat ze bij voorkeur in groepjes lopen. Want waarom stil in je eentje observeren als je ook met z’n vijven een verdacht klinkende tuinkabouter kunt analyseren? Een inbreker vang je tenslotte niet met stilte, maar met volume, zal de gedachte zijn. En dat volume levert ook meteen een sociaal experiment op: hoeveel buurtbewoners kun je op één avond laten denken dat er een parade langs hun huis trekt?
De superheld in ons allemaal
Maar laten we eerlijk zijn, ergens bewonder ik ze toch ook. Want wie durft er tegenwoordig nog in het donker in de avond door de wijk te lopen? Deze helden trotseren de kou, de regen én de angst dat ze een inbreker tegenkomen die wél oordoppen in heeft. Bovendien, wie anders belt aan om te melden dat je ladder misschien niet zo handig naast dat open raam staat? Of dat jouw voordeur met die vergeten sleutel een wel erg vriendelijke uitnodiging is?
Maar een kleine tip…
Misschien, heel misschien, kunnen we een beetje bijsturen. Het fluorescerende vest? Prima. Het is tenslotte belangrijk dat je eruitziet als een wandelend stopbord – veiligheid eerst. Maar dat constante gekakel? Dat mag wel een tikje minder. Want de ironie is natuurlijk dat elke inbreker al een kwartier voor hun komst gewaarschuwd is. Zo’n dief pakt niet eens zijn spullen, maar zijn telefoon, om even een filmpje te maken van de nieuwe komedie op straat.
Dus, beste Ogen en Oren…
Blijf lopen. Blijf kijken. En probeer te luisteren. Maar probeer niet ook nog het nieuws van de dag door te nemen met decibelniveau 300. Want echt, soms is stilte ook goud. En misschien vang je dan zelfs een keer een échte inbreker, in plaats van alleen maar nieuwsgierige buurtkatten die ook eens willen weten wat dat felle licht en dat geschreeuw allemaal betekent.
Laat ze wandelen, laat ze signaleren. Maar geef ze snel een spoedcursus ‘stil observeren’. Want een beetje buurtveiligheid is prachtig, maar niet als de hele wijk bijkans gehoorschade oploopt. En misschien, heel misschien, dat ze het zonder die vesten ook wel af kunnen. Dus, beste Ogen en Oren, blijf je inzetten voor de buurt. Maar zet dan wel het volume een tandje lager.
Mocht je mee willen doen met dit fantastische project? Kijk dan op de website van de gemeente Purmerend hieronder.
