Purmerend – Aroen, 30 jaar, was sinds zijn 14e dakloos. Op jonge leeftijd verliet hij zijn ouderlijk huis omdat hij niet gewaardeerd werd en er veel huiselijk geweld was. “Vanaf mijn 14e tot mijn 20e heb ik vooral in de Bijlmer en Amsterdam-Oost gezworven. Ik sliep veel in het Oosterpark toen ik een drugsdealer leerde kennen die mij onderdak aanbood. Daar moest ik echter wel wat voor terugdoen, dus ging ik op jongere leeftijd al drugs dealen. Liever had ik dat niet gedaan want het voelde niet goed maar ik had geen keus.”
Aroen verteld verder: In Amsterdam heb ik bij elke hulpverleningsinstantie aangeklopt. Steeds maar weer tijdelijke oplossingen voor een paar maanden om daarna weer op straat te worden gezet. Vanuit Amsterdam ben ik naar Purmerend gekomen. Ik wilde uit het “drugs” milieu komen. Weg vandaar. Zelf heb ik nooit drugs gebruik.
In Purmerend ging het een tijdje goed. Het was een nieuwe omgeving maar ook hier kan je niets doen als je geen onderdak hebt. Ik heb mij toen aangemeld bij het werkplein aan de Waterlandlaan waar ik mijn verhaal kon doen. De mevrouw die mij hielp luisterde naar mijn verhaal en regelde een daklozenuitkering. Ik moest mij aanmelden bij het AOP voor onderdak. In de tussentijd kon ik gebruik maken van de nachtopvang aan de Wagenweg.
De eerst dag dat ik in de nachtopvang kwam dacht ik daar komt alle ellende weer. Weer gebruikers van drank tot soft- en harddrugs. Zelfs dealen in de nachtopvang kwam voor. Ik wilde daar niets mee te maken hebben dus ging ik maar weer de straat op.
Ik sliep vaak langs de A7 in een soort bosje. Daar heb ik wel drie jaar gebivakkeerd. Af en toe had ik werk als verhuizer. Mijn collega’s haalde mij op in de Weidevenne. Deed ik net of ik uit de wijk kwam. Ik schaamde mij voor het feit dat ik dakloos was. Maar ook dit was moeilijk want je mist toch de hygiëne. Dus kwam ik soms niet opdagen.
Op een moment kon ik van het AOP voor 8 maanden onderdak krijgen aan de Gouw. Ik kreeg een kamer en een sleutel. De hele begeleiding van het AOP is gewoon niets gebleken. Eén keer per week kwam er iemand kijken en even met je praten. Dan kwamen ze aanzetten met boekjes van Woningnet om je in te schrijven. Een beetje de standaard onzin. De rest van de week was het daar voor sommige een groot feest. Drugs, drank en hoeren, ik heb alles daar voorbij zien komen. Gelukkig had ik mijn eigen kamer.
Na die 8 maanden moest ik weer de straat op en zwierf ik verder door Purmerend. Ik had toen al contact met Gert-Jan Schipper, die toen bij Clup werkte. Hij belde mij op en zei dat hij wat had gevonden. Ik zei meteen ja zonder het gezien te hebben. Toen ik ging kijken was ik ontzettend blij. Vanaf hier kon ik weer bouwen aan mijn toekomst. Ik ben het meteen gaan bewonen. De eigenaar van het pand op de Baanstee vroeg mij een paar weken later een keer mee te gaan om hem te helpen met een klus. Door hem ben ik een bedrijfje gestart en verdien ik nu genoeg om wat te huren.
Omdat ik onderdak had kreeg ik rust en kon ik mij focussen. Je kan eigenlijk stellen dat door het wonen in een bedrijfspand ik mijn leven weer op de rit hebt. Over de gemeente, die nu handhaaft op de bewoning van de Baanstee, heb ik geen goed woord over. Van veel jongeren nemen ze de nieuwe start af.
