Donderdagavond keek ik op RTV Purmerend naar de raadsvergadering van Purmerend. Het was echte duursport om te blijven kijken, want er werd meer tijd besteed aan schorsingen dan aan vergaderen. En ga er maar even voor zitten, dit wordt ook een lang verhaal. Alleen voor mensen met uithoudingsvermogen dus. Zie het maar als topsport.
De raadsvergadering ging voornamelijk over de nieuwe sporthal die 1,3 miljoen duurder wordt dan verwacht. Bovenop de 16,2 miljoen die het al kost. De discussie ging vooral over waarom dat pas zo laat bekend was gemaakt aan de raad en dat de uiteindelijke uitleg voor veel partijen nog te vaag was. De vraag bij de oppositie was wat we er van konden leren en er kwam daarom een verzoek tot een onderzoek. Kritisch kijken naar jezelf. Lerend vermogen heet dat. Daar kun je beter van worden. Dat is hoe getalenteerde sporters topsporters worden. Maar het werd weggestemd.
Dat we in Purmerend aan topsport moeten doen, daar schijnt de hele raad het mee eens te zijn. Wellicht vindt de meerderheid van de Purmerenders dat ook, daar heb ik geen kijk op. We hebben ook een geweldig poppodium waar internationale toppers zich niet voor hoeven te schamen. We zijn er al jaren klaar voor. Maar wijzelf en de topartiesten lopen er de deur niet echt plat. Niet vreemd, zo dicht bij Amsterdam.
Voor wat ik mij herinner is George Clinton de grootste knaller die we hier ooit in P3 hebben gehad. Dat was wel meteen een echt feestje voor mij. Niet alleen omdat ik fan van die man ben en gewoon bij hem op het podium kon staan, maar vooral ook omdat ik als echte stage hand alle crew- en bandleden zo makkelijk aan de drugs kon helpen. Door ze de weg naar de coffeeshops te wijzen. We zijn best een echte stad met alles erop en eraan. Maar ook niet veel meer dan een buitenwijk van Amsterdam. Bijna elke buitenwijk van Amsterdam heeft wat wij ook hebben.
Ik heb in Amsterdam gestudeerd en gewerkt. Ik hou van Amsterdam. Amsterdam is mijn stad. En Purmerend is mijn thuis. Mijn familie. Mijn alles. Dat is wat ik als antwoord geef als mensen me vragen waarom ik hier woon. Ik vind er van alles van. Niet altijd positief. Maar dat hoeft niet als het over liefde gaat.
Tijdens mijn studie in Amsterdam bleef ik thuis bij mijn ouders in Purmerend wonen. Mijn jongenskamer was veel goedkoper dan de kleine kamer in een Amsterdamse buitenwijk die mijn studiegenoten hadden. Ik was ook nog eens sneller in de leslokalen vanuit Purmerend dan die gasten. Aan die geweldige busverbinding wordt nu gemord. We moeten straks overstappen in Noord. Ik vind daar wat van. Niet iets positiefs. Net als veel andere Purmerenders. Maar daar heeft de raad eigenlijk gewoon helemaal niks over te zeggen. Zouden ze best eens wat meer amok over kunnen maken.
We moeten dus gaan topsporten in Purmerend. Niet dat we bedrijven hebben die dat kunnen of willen sponsoren, maar goed, een goeie hal gaat dat allemaal veranderen. Meent men. Dan ligt Purmerend opeens niet meer heel dicht bij Amsterdam waar men al jaren een topsportinfrastructuur en een topsportcultuur heeft. En dan ben je kennelijk opeens niet meer in een kwartier in Amsterdam. Dat is zo’n mooie twijfelachtige verkoopleus waarmee we bedrijven naar de Baanstee Noord proberen te lokken. En die bedrijven zijn ook niet gek kennelijk, anders stonden ze wel in de rij.
Ik ben een korfballer. Een BEPper. Jaren en jaren geleden wilde BEP serieus naar de top. Er werd geprobeerd een eigen sporthal te bouwen en grote sponsoren aan te trekken. De club speelde destijds op het hoogste landelijke niveau. Wereldtop dus. Maar het lukte niet. Helaas Pindakaas. Als er een topspeler of -speelster was, dan ging die bij Blauw Wit in Amsterdam spelen. We waren daar trots op. En BEP bleef BEP. Wij zeiden stoer dat dat Bekers En Prijzen betekent. “Boeren En Pummels” riepen ze in Amsterdam. Gaf niks, dat is de kift. We kennen heus onze plek. En die is prima. BEP is onze club. Een prachtclub.
Een geweldig poppodium maakt van Purmerend geen Amsterdam. Een geweldige sporthal ook niet. Het waardeert Purmerend wel op. Maar het maakt de afstand tussen Purmerend en Amsterdam niet groter. Ook niet als je met de bus moet overstappen in Noord. Want de meeste mensen hebben gewoon een auto, motor of brommer. En met de fiets ben je er ook zo trouwens, zeker een topsporter.
Laten we dus asjeblieft realistisch blijven. Ik ben blij met een geweldige nieuwe sporthal. Dat mag wat kosten. Ik huil van nostalgie bij de gedachte dat De Beukenkamp verdwijnt. Maar uit het oogpunt van realisme accepteer ik dat. Ik heb er veel mooie herinneringen liggen, maar sta ook open voor geweldige nieuwe herinneringen die we met een nieuwe sporthal kunnen maken. Ob la di, ob la da, la la how the life goes on.
Terug naar de raadsvergadering. De kritische vragen van de oppositie werden nogal bot gepareerd. Om het heel kort samen te vatten werd er vanuit de coalitie gezegd: “Als je nu die 1,3 miljoen extra belastinggeld van de inwoners van Purmerend niet even heel snel zonder vragen beschikbaar stelt, dan hou je niet van sport. En daarmee basta. Punt.” En naar wat ik moet geloven werden er bij een kritische opmerking vanuit de coalitie zelfs dierengeluiden gemaakt. Het topsportklimaat hebben we nog niet, de bijbehorende supporters wel al.
Hetzelfde spelletje werd vanuit de coalitie ook gespeeld rond het Beusebos. Als je dat stuk bos (of houtopstand, wat u wilt) niet zomaar zonder meer wilde opgeven, dan was je meteen tegen werkgelegenheid. Andere smaken waren er niet. Het is ja of nee, wit of zwart. Alternatieven zijn bij voorbaat onzin en als je het niet met ons eens bent ben je een eikel. Of de vrouwelijke variant daarvan. Die nuance kan er dan nog wel worden gemaakt.
Zoals jullie wellicht weten strijd ik tegen zwerfafval. Ik geef gastlessen en lezingen hierover. Om mensen bewust te maken over de gevolgen ervan. En ik ruim het op. Gewoon omdat het kan. En omdat ik vind dat het moet. Misschien verklaar je me voor gek. Dat mag. Ben ik wellicht ook. Er is een steeds groter groeiende groep Purmerenders die dat doet. En dus wellicht gek is. Om wat voor reden dan ook. Misschien voor velen verrassend, maar er zijn ook veel raadsleden die dat doen, zwerfafval oprapen. Bij zowel coalitie als oppositie. Want ze geven om de stad en/of om de natuur. Welke kleur of windrichting dan ook. Uiteindelijk doen lokale politici wat ze doen omdat ze vanuit hun zienswijze de stad en de wereld vooruit willen helpen.
Nu zijn er heel veel mensen in Purmerend die helemaal geen zwerfafval oprapen. Veruit de meesten houden gewoon netjes hun afval bij zich en gooien het in de prullenbak. Zelfs al moeten ze daar verder voor lopen dan voorheen omdat de raad een paar jaar terug heeft besloten dat er 400 prullenbakken moesten verdwijnen. Dit om anderhalve ton op jaarbasis te besparen. Wat we daar in negen jaar mee besparen werd dus donderdagavond gewoon even uitgegeven aan extra kosten voor die sporthal. Om nog maar te zwijgen over wat daar eventueel mee kan worden gedaan om de woningnood te verkleinen.
Als ik de mores van de coalitie in de raad zou volgen, dan zou ik moeten zeggen dat iedereen die geen zwerfafval opraapt helemaal niks om het milieu of de stad geeft. Maar dat doe ik niet. Dat kan ik niet. Dat is liegen. Er is een kleine groep die het probleem veroorzaakt. De meeste mensen zijn netjes, of doen hun best dat te zijn. En hebben alle recht om boos of verontwaardigd te zijn dat er mensen zijn die er wel een zootje van maken. En dat ze belastinggeld moeten betalen zodat het opgeruimd kan worden.
Vang me niet op details bij het volgende, maar volgens mij gaat die nieuwe sporthal nu 17,5 miljoen kosten. Dat is 2187,50 Euro per persoon. Voor mijn gezin betekent dat dus 8750 euro. Of dat allemaal van belastinggeld wordt betaald weet ik niet, maar ik vind het veel. Heel veel. En daarmee zetten we onszelf niet eens op de kaart. Dat wil de raad ook graag, Purmerend op de kaart zetten. Dat mag dan weer echter bijna niks kosten.
Er is laatst lang gepraat over een extra budgetje van 20.000 euro hiervoor. En over een extra budget van 30.000 euro voor duurzaamheid werd ook al zo lang gesoebat. Purmerend pretendeert namelijk ook een duurzame stad te willen zijn. Totdat het geld gaat kosten. Als het geld oplevert kappen we namelijk gewoon even een bos van 8.000 bomen, want dan is werkgelegenheid opeens het toverwoord. Doe maar lekker duurzaam. Dat gelegenheidsargument van de werkgelegenheid heb ik bij de discussie afgelopen donderdag niet eens gehoord. Maar ik verwacht een enorme toename daarvan vanwege de nieuwe sporthal. Die gedachte zit er vast achter.
Die 1,3 miljoen extra waar donderdag toe is besloten komt van ons. Van ons belastinggeld. 16,25 euro per persoon en voor mijn gezin dus 65 euro. De meeste Purmerenders hebben hier geen weet van omdat ze de plaatselijke politiek helemaal niet volgen. Zijn ze nooit aan begonnen of allang mee gestopt vanwege dit soort zaken. En wellicht geven die ook helemaal niks om topsport. Zoals mijn vrouw. Die rent gewoon lekker haar rondjes op de lang niet altijd goed onderhouden wandel- en fietspaden in Purmerend. Zij betaalt ook netjes belasting en denkt er het hare van.
Als we dat geld nou eens zouden hebben besteed aan het op de kaart zetten van Purmerend. Door bijvoorbeeld een Koemarkt te creëren waar weer vee kan worden verhandeld en daar een toeristische attractie van maken. Al hebben we al jaren geen veemarkt meer, mensen van buiten kennen Purmerend juist nog vanwege die veemarkt. Uitgaan van eigen kracht. Zijn wat we zijn. Boeren en Pummels. Laten we dat eens uitbuiten. Binnen no time wil de een of andere keten een hotel op de Schapenmarkt zetten. We moeten geen klein Amsterdam willen worden, maar groot Purmerend. Echt Purmerend. Oud Purmerend 2.0. Daar hebben we hier veel meer aan. Dan komt er gewoon geld binnen en wordt de werkgelegenheid echt gestimuleerd.
Ik ben een Purmerender. Geboren en getogen. Een minderheid dus. Geeft niks. Ik hou van Amsterdam. Ik hou van Amsterdammers. Ik hou van Purmerendse Amsterdammers. Eerste, tweede en derde generatie. Ik ben zelf ook deels van de tweede generatie. Maar we zijn en blijven Purmerend.
Als je voor een dubbeltje geboren bent, dan word je nooit een kwartje. Maar er is niks mis met glimmende dubbeltjes. Die kunnen heel veel waard zijn. Laten we onszelf oppoetsen. Niet proberen een kwartje te zijn. En vooral niet zeggen: “jij bent stom, want je wilt geen kwartje worden, en als je daar wat van vindt, dan ben je nog stommer en dan willen we niet eens meer met je erover praten en al helemaal niet meer naar je luisteren”. Dat laatste is zoals ik de mores van de coalitie vaak ervaar. Terwijl we mijns inziens veel beter een uniek glimmend dubbeltje kunnen zijn dan een dof kwartje van dertien in een dozijn.
Ik heb een heel lang epistel zitten intikken. En dat heb je dus helemaal zitten lezen als je hier bent. Respect. Maar had je niets beters te doen? Je houdt zeker niet van winkelen? Of van voetbal? Of naar een goeie film kijken? Of met je kinderen iets leuks doen? Of een goed boek lezen? Een fijne boswandeling maken? Een lekker drankje doen op de Koemarkt? Of een stevig robbertje seks met je geliefde? Of desnoods met een wildvreemde?
Je zult nu echt wel denken dat ik de draad kwijt ben, maar ik schrijf dit met een reden. Dit is zoals er tegenwoordig wordt gediscussieerd. Is groen je favoriete kleur? Dan vind je rood dus lelijk! Ben je kritisch over opvang van asielzoekers? Dan ben je een racist. Sta je er open voor? Dan ben je een landverrader. Ben je voor behoud Beusebos? Dan ben je tegen werkgelegenheid. Ben je kritisch over 1,3 miljoen extra voor een sporthal? Dan ben je tegen topsport.
Ik hou niet van seks met mannen. Tenminste, dat denk ik. Ik heb het nog nooit geprobeerd. Maar dat maakt me geen homohater. Als ik kritisch ben over 1,3 miljoen extra voor de sporthal maakt me dat geen sporthater. Maar eigenlijk werd me dat wel even duidelijk gemaakt afgelopen donderdag.
Topsporters zijn kritisch. Vooral op zichzelf. Ze bestuderen tot in den treuren opnames van hun trainingen en wedstrijden om te kijken waar dingen fout gingen en waar ze zichzelf kunnen verbeteren. Ze passen vervolgens hun trainingsmethoden, materiaal en dieet aan om een tiende van een seconde winst te kunnen boeken of een paar centimeter verder te kunnen reiken. Of ze verwisselen van trainer. Of de trainer vervangt de sporters.
Waren de coalitiepartijen maar zo kritisch op zichzelf en het college. Durfden de partijen maar op die manier terug te kijken naar de raadsvergadering van afgelopen donderdag of de gang van zaken rond dat extra geld voor de sporthal. En durfden ze dan maar alsnog aan te dringen op een kritisch onderzoek om te kijken wat we kunnen leren van het proces waardoor we die 1,3 miljoen extra nu moeten betalen.
Pas dan zouden ze bewijzen dat ze snappen wat topsport is en wat je ervoor moet doen en bewijzen dat we die sporthal waard zijn. En dat het niet alleen iets is waar je makkelijk over lult en er ongevraagd veel geld van anderen aan uitgeeft zonder naar de kritische noten te luisteren.
Een raad met een topsportmentaliteit, dat zou mooi zijn. Maar zoals het nu gaat lijkt het meer een amateurclub. En daarmee komen we nooit naar de top.
Dirk Groot – 26/11/2016
