Sandra Mulder uit Purmerend gaat 23 dagen dwars door Nederland lopen om aandacht te vragen voor de woningnood. Ze heeft zelf ook last van de woningnood. Na een scheiding heeft ze de afgelopen drie jaar rond gezworven en pas vorige maand een containerwoning gekregen. “Heel fijn, maar geen idee hoe lang ik daar kan blijven.”
Vanochtend doet Sandra eerst nog een rondje door Purmerend en daarna vertrekt ze naar Zuid-Limburg. Daar begint ze aan haar mars die haar uiteindelijk, over ruim drie weken, in Den Helder moet brengen. “Ik vind het wel spannend. Zal ik het volhouden? Elke dag tientallen kilometers met een volle kar lopen, camping zoeken, tent opzetten, eten koken … Het is wel veel.”
Regels
Tijdens haar tocht hoopt ze medestanders te vinden die een stukje met haar meelopen en hun ervaringen met haar delen. Ze wil op deze manier aandacht krijgen voor een groot maatschappelijk probleem. “Natuurlijk bestaat het al heel lang, maar ik heb niet het idee dat de politiek er echt iets aan wil doen. Waarom versoepelen ze bijvoorbeeld de regels niet?”
Tekst gaat door onder de foto.
Op het pleintje van het winkelcentrum wordt Sandra uitgezwaaid door enkele Purmerenders. Sandra Hofstra van de Actiegroep Sociale Woningnood Purmerend heeft een groot spandoek meegenomen: ‘Wij Willen Wonen’. Ze vertelt over haar eigen ervaringen. “Toen mijn dochter zwanger was, kon ze nergens een woning krijgen en kwam ze weer thuis wonen.” Ze heeft met haar dochter ruim 4 jaar ingewoond. “Het is leuk om je kleindochter zo van dichtbij te zien opgroeien. Maar ja, natuurlijk is het niet.” Haar dochter vond uiteindelijk een woning in Oost-Knollendam, ver van werk en school.
Verschrikkelijk
Sandra vindt het moeilijk om te vertellen wat die drie jaar zonder dak boven je hoofd met haar heeft gedaan. “Je hebt nooit rust als je altijd aan het zwerven bent. Ik heb antikraak gezeten, bij vrienden en familie gelogeerd, in de auto geslapen. Noem maar op. Het was verschrikkelijk.” Ze voelde zich rusteloos, opgejaagd en had een totaal gebrek aan perspectief. “Je weet niet wat de toekomst brengt want er zijn geen woningen beschikbaar.”
Ze zucht nog een keer heel diep en kijkt naar haar volle kar. “Misschien moet ik toch nog spullen thuislaten, want anders is het wel heel zwaar. Minder kleren dan maar.” Van haar naamgenoot krijgt ze nog een allerlaatste schouderklopje voordat ze de straat oversteekt.
Sandra’s wandeltocht is hier te volgen.