Ik heb een vraag aan u als gemiddelde Nederlander. Ja ook aan u: want de gemiddelde Nederlander zijn wij allemaal. Zonder uitersten krijg je een ander gemiddelde. Dus ik heb een vraag aan u, als gemiddelde Nederlander.
Vanuit de tientallen Facebook-groepen die ik beheer, ken ik velen van u bij (schuil)naam en herken ik daarbij de kat/hond/auto die u op uw profielfoto laat zien. Velen van u heb ik zo vanachter uw beeldscherm een beetje leren kennen. Vanuit de extremen kan ik verwachten wie er links- of rechtsom reageert met wel- of niet onderbouwde meningen over onderwerpen als 5G, coronabeleid, woningnood, WEF, armoede, MSM, politieke intriges en de vluchtelingenproblematiek. Maar het is waarschijnlijker dat ik u bij (schuil)naam ken als iemand die zich inzet voor de kledingbank, prachtige foto’s maakt, massages geeft, een F1-fan is, ara’s laat rondvliegen, aardbeien verkoopt, iemand alles over vogels weet of verdwenen katten opspoort.
In de jaren die ik nu actief ben als journalist en mijzelf beweeg in de wereld van de Social Media, heb ik nog nooit zo iets gezien als ik nu opmerk. Ik dacht u als gemiddelde Purmerender een beetje te kennen. Als ik een artikel plaats kon ik redelijk inschatten hoe vaak het gelezen zou worden en wie er zouden gaan reageren met een bepaalde mening. Althans, tot een paar weken terug.
Aangeslingerd door zowel de ‘vluchtelingen-crisis’ als de ‘stikstof-crisis’ zie ik reacties die ik nooit eerder heb gezien. Tenminste niet in deze mate. En ook niet qua toon. En ook niet in combinatie met de mij bekende (schuil)namen. Een ook op meer dan de eerder genoemde twee onderwerpen. Het voelt niet als het gemiddelde Purmerend zoals ik dat kende. En toch is het het wel. Het gemiddelde is veranderd. Want wij zijn het gemiddelde.
En voor de politieke slimmerik die zegt: “De meerderheid die het er mee eens is, laat niets van zich horen”… Ja dat zal best. Maar daarmee onderschat men de kentering die gaande is. Het gemiddelde verandert wel degelijk. Ik hoor het ook in uitspraken van mensen die dicht bij mij staan. Mensen die ik goed ken qua politieke kleur en sociale keuzen, doen uitspraken die ik een paar jaar terug niet gehoord zou hebben. De grote vraag is hoe dat komt.
In het Spaanse dorp Polopos hoor je niemand over huisjesmelkers of woningtekort. Sterker nog, investeerders worden binnengehaald, binnengelokt. Maar in Nederland… In Ethiopië hoor je geen politicus over een te grote veestapel, daar zijn de koeien vel over been. Maar in Nederland… In Antarctica wordt een nieuwe populatie bezoekers met open armen ontvangen. Maar in Nederland…
Natuurlijk zijn dit onzinnige en extreme vergelijkingen. Maar wat ik er mee bedoel te zeggen: als iets geen probleem is, zal het gemiddelde niet klagen als iets ‘meer’ wordt. Het is pas wanneer iets een tekort is. Dan wordt het als iets problematisch gezien. En ook als het dan nog ‘eigen’ is, slaat de weegschaal extra uit.
Daar stonden we dan als Nederland. Op een moment in de tijd, nog niet zo lang geleden. Na decennia van welvaart waarin ‘meer’ slechts weinig verbetering bracht in de fysieke kwaliteit van leven. Maar des te meer in ons eigen emotionele welbevinden. Waarin het niet hebben van meerdere parkeerplaatsen werd gezien als een probleem, toen het gemiddelde gezin twee auto’s kreeg. En het hebben van een eigen slaapkamer gezien werd als recht van ieder kind.
Hier staan we nu als Nederland. Waarin de vraag voor velen is of de verwarming nog wel aan kan. Gezinnen nauwelijks nog gebruik kunnen maken van een warme douche. Waarin mensen op straat en in auto’s slapen. Er gebudgetteerd wordt op eten en dan nog de rekeningen niet betaald kunnen worden. Waarin het wonen in een eigen huis, het zelfstandig worden, het stichten van een gezin voor tienduizenden jongvolwassenen misschien nog wel 15 jaar weg lijkt. Waarin kostbare tijd in de ontwikkeling van deze mensen in rook op lijkt te gaan. Een tijd waarin zorg voor velen niet betaalbaar en voor nog meer mensen niet beschikbaar is. Waarin het levenswerk en de passie van velen dreigt om te vallen door inflatie, energierekeningen en stikstofbeleid. Hier staan we nu. Het gaat niet meer om de twee parkeerplaatsen voor de deur. Het gaat nu om de basale dingen in het leven.
Ik heb een vraag aan u.
Een vraag aan u als gemiddelde Nederlander. Nederland staat voor de uitdaging tienduizenden vluchtelingen te huisvesten. ‘Dat hebben we internationaal zo afgesproken’. Had u dat een probleem gevonden als we huizen voldoende hadden? Als u zich geen zorgen zou hoeven te maken om boodschappen te kunnen kopen en de rekeningen te kunnen betalen? Als uw kind een betaalbaar huis zou kunnen vinden als het er aan toe was. Uw moeder voldoende zorg zou krijgen, lekker meerdere malen per week onder de douche zou kunnen en er voldoende tijd zou zijn voor een babbeltje.
Mijn vraag aan u: Als zorg, voedsel, huisvesting, warmte en financiën voor u en uw familie gewaarborgd zouden zijn, hoe zou u dan reageren op het vluchtelingenvraagstuk zoals deze er nu ligt? Welk signaal wilt u daadwerkelijk afgeven aan de bestuurders van stad en land?Wat als genoeg genoeg lijkt?
Goede column! Het wrange is de enorme kloof tussen de mensen, de inkomstenkloof. De schoolspulletjes voor je schoolgaande kind niet kunnen betalen of kiezen welke privéschool. Er warmpjes bijzitten of de kachel op antivries stand. De extremen van het gemiddelde, ook dit gemiddelde veranderd. Het wrange is dat met een betere verdeling van de inkomsten diverse gemiddelden voor de gemiddelde Nederlander zoveel beter zou uitvallen.
Zo lang zorg, voedsel, huisvesting, warmte en financiën voor de huidige inwoners van Nederland onbetaalbaar danwel afwezig is/wordt brokkelt het kleine draagvlak verder af.
Zo lang de IND niet bij machte is het kaf (=gelukszoekers, veilige landers) van het koren
(vluchtelingen = iemand die zijn woongebied is ontvlucht uit vrees voor geweld of zijn leven. De meeste vluchtelingen komen uit gebieden met oorlog of dreiging daartoe, of uit staten waar grove schendingen van de mensenrechten plaatsvinden en dit ook kan bewijzen) is m.i. geen draagvlak te creëren bij de huidige inwoners van Nederland.
Lijkt mij duidelijk dat de regering, IND en andere overheidsinstanties te lang achterover hebben geleund met een houding van “het zal wel niet zo’n vaart lopen en loopt het wel zo’n vaart dan zien we wel, dan schuiven we het naar de belastingbetaler”.
Hier (=in mijn huishouding ) is niemand die een huis zoekt, aan het begin van een loopbaan of relatie staat en aan zijn/haar toekomst moet gaan bouwen: Goddank.
Als zorg, voedsel, huisvesting, warmte en financiën voor de huidige inwoners van Nederland betaalbaar danwel voor handen is groeit het kleine draagvlak en is er weer plaats voor de échte vluchteling (en bij voorkeur voor gemaximeerde termijnen en aantallen).
Begin dit jaar heeft menigeen immers laten merken dat échte vluchtelingen (waren de Oekraïners ) hier een veilige schuilplaats kunnen vinden.
Nu effe niet: we zitten vol.