In oktober 2016 is de gemeenteraad met 28 stemmen voor en 7 stemmen tegen akkoord gegaan met het plan van het toenmalige college van burgemeester en wethouders om de bestaande contacten met de Chinese provincie Quandong en investeerders uit dat gebied te intensiveren. Het opbouwen en onderhouden van een relatie tussen Purmerend en China zou kunnen leiden tot handelscontacten en daarmee tot meer bedrijvigheid en werkgelegenheid in het Purmerendse. Een bedrag van 20.000 euro werd hiervoor gereserveerd in de begroting.
Anderhalf jaar later was er nog steeds geen delegatie samengesteld omdat toenmalig burgemeester Don Bijl niet mee zou kunnen. Het eerdere uitgetrokken budget was hier ontoereikend voor. Een bedrag van 2500 euro werd ergens vandaan getoverd en de burgemeester kon mee. Er zouden immers door de burgemeester mee te sturen meer deuren opengaan. “De Chinese cultuur is zo ingericht dat een zo invloedrijke mogelijke delegatie meer aanzien geniet.”
Het rare is dat er nooit een delegatie die kant is opgegaan. Al met al zijn er hier, en ik heb ze geteld, zo’n 60 minuten aan babbelen verspild in de gemeenteraad. 35 raadsleden hebben dus met zijn allen 60 minuten gewichtig gedaan over het bezoek dat nooit werd afgelegd. Misschien ook wel gelukkig dat we niet gegaan zijn, want die Chinezen zijn voor ons westerse mensen best wel raar.
In steden als Shanghai, Peking en Shenzhen lopen de Chinezen continu tegen elkaar aan omdat het op veel plekken bijna niet mogelijk is elkaar te ontwijken. Stel je voor dat je dat in Purmerend doet. Krijg je meteen een Amsterdamse poffert op je kannis.
In Purmerend vinden we het normaal om in een rij te staan zonder dat we tegen elkaar aan staan. Gemiddeld gezien houden we altijd wel een centimeter of 50 tussen de eerstvolgende persoon aan. In China gaat dat anders. Omdat de Chinezen zo gewend zijn dicht op elkaar te staan, gaan ze automatisch – ook als dat niet nodig is – dicht tegen de eerstvolgende persoon staan. Van het openbaar vervoer tot de supermarkt. Wij noemen dat schuren of kontdansen.
Het boeren, slurpen en spugen hoort nu ook eenmaal bij de Chinese tafelmanieren en wordt door een buitenstaander vaak als onprettig ervaren. Ook op straat is het spugen normaal. Ze kwatten overal. “Af en toe vliegen de rochels om je oren en overal op straat zie je de kwakjes liggen”, vertrouwde mij een zakenrelatie toe.
Dus als we wel gegaan waren en we hadden de betrekkingen geïntensiveerd dan hadden we hier een Purmerendse China Town gehad waar het zo druk was dat iedereen tegen elkaar botst, met elkaar loopt te schuren en overal natte straattegels van het kwatten. En dan moet ik ook nog even denken aan al die geluiden die dan uit het Purmerendse China Town waren gekomen als het etenstijd is. Boeren en geslurp die dan mogelijk toch wel de 100 decibel over waren gegaan.
Achteraf moeten we constateren dat we blij mogen zijn dat we niet gegaan zijn. Kan ons die Chinezen schelen. Rare mensen zijn het, voor ons dan als westerse mensen. We regelen het zelf wel als Purmerenders, hebben we geen Chinees voor nodig.
