Column van Lisette: We gingen met de bus dus….

Ik heb de laatste tijd best wel genoeg van sommige dingen. Met name de negativiteit die overal om ons heen zou zijn.  Als je de krant mag geloven bestaat de aarde straks niet meer, gaan we er binnenkort allemaal aan door een virus en lijkt er geen redden meer aan. Het lijkt wel of alles opgeblazen wordt tot epische proporties. Alsof er niks meer leuk zou zijn in de wereld of zo.

Ik weet niet hoe het bij u zit maar ik geef mijn leven een dikke 9.  Maar blijkbaar zijn de leuke dingen het niet waard om te vermelden. Hier een voorbeeld van hoe je een beeld aan de hand van zomaar een dag zou kunnen weergeven.

Gisteren ging ik met mijn dochter van 12 jaar naar Alkmaar. Onverwachts haalde ik haar op van school. Ik had bedacht dat met de bus gaan wel leuk zou zijn. Een mooi ritje door het groene landschap en zo. 

Het begon ermee dat de chauffeur doodleuk doorreed omdat hij ons niet zag. Oké, lekker dan, dat werd een half uur wachten. Na ingestapt te zijn, vertelde de buschauffeur halverwege dat we er waarschijnlijk langer over gingen doen vanwege een verkeersinfarct door een wegopbreking. Hij kreeg gelijk. Na een tijdje stilstaan, besloten we eerder uit te stappen en de laatste 20 minuten te lopen.

Aangekomen in het centrum, waar ik de weg niet helemaal ken, gingen we op goed geluk een straat in. “Wie zijn die vrouwen mam?”, vroeg mijn dochter mij. Ik keek om me heen. Wat ik zag was een aantal halfnaakte vrouwen achter rode gordijntjes en een aantal heren die net deden alsof ze daar zomaar liepen. Oeps! Het hoofd van mijn dochter had inmiddels de kleur van een tomaat. 

Meteen maar even wat voorlichting dan. Dat zijn vrouwen die geld verdienen door met mannen te vrijen. Sommige doen dat omdat ze het willen en andere worden daartoe gedwongen. En dat laatste is natuurlijk niet oké, zei ik haar. De mannen die met die gedwongen vrouwen vrijen, zouden daar misschien ook eens over na kunnen denken, vertelde ik haar. Ze was het met me eens.

Na het eten van een gebakje en het kopen van wat spullen gingen we huiswaarts. Omdat we zagen dat het verkeer nog steeds vaststond besloten we een groot stuk terug te lopen. Aangekomen bij een willekeurige bushalte vertelde een meisje van 17 jaar, dat ze al een hele tijd stond te wachten op de bus naar Purmerend die niet was komen opdagen. Ze vertelde dat ze van haar stageadres afkwam en op weg was naar Purmerend voor haar bijbaantje bij de Hema. Arm kind.

Toen er een bus langs reed met bestemming De Rijp besloten we met zijn drietjes in te stappen. Dit was tenslotte al dichter bij Purmerend dan Alkmaar. Zo kon het gebeuren dat we na een telefoontje met ophaalverzoek aan mijn man met zijn allen in onze auto terug reden van De Rijp naar Purmerend. Alwaar het meisje ruim een uur te laat aankwam op haar werk.

Nou, denkt u vast na het lezen van dit verhaal dat we een rotdag hebben gehad? Het tegengestelde is waar. Terwijl mijn dochter en ik liepen, hebben we fijne gesprekken gehad en erg gelachen. In De Rijp tijdens het wachten hadden we een mooi gesprek met een tot dan toe onbekend meisje, genaamd Karlijn. Ook heb ik na jaren zoeken eindelijk iets kunnen kopen wat ik graag wilde. Het was bovendien een lekker weertje. Kortom het was een mooie dag. Het verschil zit hem namelijk in de nuances. En dat zou ik nou graag eens terug willen lezen in de krant! 

Meer columns van Lisette bekijkt u hier.

Steun Regio Purmerend met een kleine donatie. Alle kleine beetjes helpen en moedigen ons aan om nieuws te blijven maken. Voor iedereen. Alvast bedankt.